Art. 129.
1. Czuwanie nad bezpieczeństwem i porządkiem ruchu na drogach,
kierowanie ruchem i jego kontrolowanie należą do zadań Policji.
2. Policjant, w związku z wykonywaniem czynności określonych w ust. 1,
jest uprawniony do:
1) legitymowania uczestnika ruchu i wydawania mu wiążących poleceń co do
sposobu korzystania z drogi, używania pojazdu lub urządzenia
wspomagającego ruch;
1a) ustalenia tożsamości kierującego pojazdem na podstawie danych z Rejestru
Dowodów Osobistych;
2) sprawdzania wymaganych dokumentów, o których mowa w art. 38, oraz
zezwolenia, o którym mowa w art. 106 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 5 stycznia
2011 r. o kierujących pojazdami;
2 ) weryfikacji danych o pojeździe, w tym danych o dokumentach pojazdu
w centralnej ewidencji pojazdów;
2 ) weryfikacji danych o kierującym pojazdem w centralnej ewidencji
kierowców;
2 ) weryfikacji danych o kierującym pojazdem, którego prawo jazdy lub karta
kwalifikacji kierowcy zostały wydane przez inne niż Rzeczpospolita Polska
państwo członkowskie Unii Europejskiej, Konfederację Szwajcarską,
państwo członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu
(EFTA) – stronę umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub
Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, w drodze
teletransmisji przy użyciu elektronicznej sieci, w zakresie danych aktualnie
dostępnych w elektronicznej sieci;
2a) (uchylony)
2b) sprawdzania zezwolenia, o którym mowa w art. 64 ust. 1 pkt 1;
3) żądania poddania się przez kierującego pojazdem lub przez inną osobę,
w stosunku do której zachodzi uzasadnione podejrzenie, że mogła kierować
pojazdem, badaniu w celu ustalenia zawartości w organizmie alkoholu lub
środka działającego podobnie do alkoholu;
4) sprawdzania stanu technicznego, wyposażenia, ładunku, wymiarów, masy lub
nacisku osi pojazdu znajdującego się na drodze;
4a) odczytu w czasie kontroli wskazania drogomierza pojazdu, drogomierza
pojazdu holowanego oraz drogomierza pojazdu przewożonego wraz
z jednostką miary;
5) sprawdzania zapisów tachografu;
6) zatrzymania, w przypadkach przewidzianych w ustawie, dokumentów
stwierdzających uprawnienie do kierowania pojazdem lub jego używania oraz
karty kierowcy w przypadkach przewidzianych w:
a) art. 26 ust. 7 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr
165/2014 z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie tachografów stosowanych w
transporcie drogowym i uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr
3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie
drogowym oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 561/2006
Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie harmonizacji niektórych
przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (Dz.
Urz. UE L 60 z 28.02.2014, str. 1),
b) art. 11 ust. 4 lit. c załącznika do Umowy europejskiej dotyczącej pracy
załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe
(AETR), sporządzonej w Genewie dnia 1 lipca 1970 r. (Dz. U. z 2014 r.
poz. 409);
7) wydawania poleceń:
a) osobie, która spowodowała przeszkodę utrudniającą ruch drogowy lub
zagrażającą jego bezpieczeństwu, albo osobie odpowiedzialnej za
utrzymanie drogi,
b) kontrolowanemu uczestnikowi ruchu – co do sposobu jego zachowania;
8) uniemożliwienia:
a) kierowania pojazdem lub poruszania się przy użyciu urządzenia
wspomagającego ruch osobie znajdującej się w stanie nietrzeźwości lub
w stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego podobnie do
alkoholu,
b) korzystania z pojazdu, którego stan techniczny, ładunek, masa lub nacisk
osi zagrażają bezpieczeństwu lub porządkowi ruchu, powodują
uszkodzenie drogi albo naruszają wymagania ochrony środowiska,
c) korzystania z pojazdu zarejestrowanego w kraju niebędącym państwem
członkowskim, jeżeli kierujący nim nie okazał dokumentu
potwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia
odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub dowodu opłacenia
składki za to ubezpieczenie,
d) kierowania pojazdem przez osobę nieposiadającą wymaganych
dokumentów uprawniających do kierowania lub używania pojazdu;
9) używania przyrządów kontrolno-pomiarowych, a w szczególności do badania
pojazdu, określania jego masy, nacisku osi lub prędkości, stwierdzania
naruszenia wymagań ochrony środowiska oraz do stwierdzania stanu
trzeźwości kierującego;
9a) używania urządzeń rejestrujących;
10) usuwania lub przemieszczania pojazdu w przypadkach, o których mowa
w art. 130a ust. 1–3;
11) kontroli przewozu drogowego towarów niebezpiecznych oraz wymagań
związanych z tym przewozem;
11a) kontroli transportu odpadów w rozumieniu ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r.
o odpadach oraz wymagań związanych z tym transportem;
11b) zrywania plomb celem fizycznej kontroli przewożonych odpadów;
12) używania urządzeń nagłaśniających, sygnalizacyjnych lub świetlnych,
służących do wydawania wiążących poleceń uczestnikowi ruchu;
13) występowania w uzasadnionym przypadku z wnioskiem o ocenę stanu
zdrowia kierującego pojazdem;
13a) występowania do starosty z wnioskiem o skierowanie kierowcy lub osoby
posiadającej pozwolenie na kierowanie tramwajem na egzamin sprawdzający
kwalifikacje, jeżeli istnieją uzasadnione i poważne zastrzeżenia co do kwali-
fikacji tej osoby;
14) pilotowania pojazdów, z wyłączeniem pojazdów nienormatywnych
pilotowanych zgodnie z art. 64 ust. 1 pkt 3.
3. Przepisów ust. 2 pkt 3, 4 i 6 nie stosuje się do szefów i cudzoziemskiego
personelu przedstawicielstw dyplomatycznych, urzędów konsularnych i misji
specjalnych państw obcych oraz organizacji międzynarodowych, korzystających
z przywilejów i immunitetów dyplomatycznych lub konsularnych na mocy ustaw,
umów bądź powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych lub na zasadzie
wzajemności, oraz do innych osób korzystających z tych przywilejów i
immunitetów.
4. Kontrola ruchu drogowego w stosunku do kierujących pojazdami Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz w stosunku do żołnierzy pełniących
czynną służbę wojskową kierujących innymi pojazdami, pilotowanie pojazdów,
a także kierowanie ruchem drogowym w związku z pilotowaniem pojazdów
wojskowych należy do Żandarmerii Wojskowej i wojskowych organów
porządkowych. W tym zakresie Żandarmerii Wojskowej i wojskowym organom
porządkowym przysługują uprawnienia policjantów określone w ust. 2.
4a. Kontrolę ruchu drogowego mogą przeprowadzać także funkcjonariusze
Straży Granicznej lub funkcjonariusze Służby Celno-Skarbowej, którym
przysługują uprawnienia, o których mowa w ust. 2 pkt 1–5 i 7–12 oraz w art. 130a
ust. 4 pkt 1. Funkcjonariuszom Straży Granicznej i funkcjonariuszom Służby
Celno-Skarbowej przysługuje także uprawnienie, o którym mowa w ust. 2 pkt 6,
w zakresie dotyczącym dokumentów stwierdzających uprawnienie do używania
pojazdu.
4aa. Kontrolę ruchu drogowego mogą przeprowadzać także inspektorzy
Inspekcji Ochrony Środowiska, którym przysługują uprawnienia, o których mowa
w ust. 2 pkt 1, 2–2 , pkt 7 lit. b, pkt 8 lit. b i pkt 11a.
4b. Dodatkowo funkcjonariusze odmawiają prawa wjazdu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej pojazdu, jeżeli:
1) pojazd kierowany jest przez osobę znajdującą się w stanie nietrzeźwości lub
w stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego podobnie do alkoholu,
jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia pojazdu w inny sposób;
2) pojazd kierowany jest przez osobę nieposiadającą przy sobie wymaganych
dokumentów uprawniających do kierowania pojazdem lub używania pojazdu,
dokumentu stwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia
odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub stwierdzającego
opłacenie składki tego ubezpieczenia;
3) stan techniczny pojazdu zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego, powoduje
uszkodzenie drogi przez pojazd albo narusza wymagania ochrony środowiska;
4) kierujący pojazdem nienormatywnym nie posiada wymaganego zezwolenia;
5) stwierdzono naruszenie przepisów o międzynarodowym przemieszczaniu
odpadów.
5. (uchylony)
Art. 129a.
1. Kontrola ruchu drogowego w odniesieniu do kierującego
pojazdem:
1) który wykonuje przewóz drogowy w rozumieniu ustawy z dnia 6 września
2001 r. o transporcie drogowym,
2) w zakresie badania w celu ustalenia w organizmie zawartości alkoholu lub
obecności środka działającego podobnie do alkoholu,
3) który naruszył przepisy ruchu drogowego, w przypadku zarejestrowania tego
naruszenia przy użyciu:
a) przyrządów kontrolno-pomiarowych,
b) przenośnych albo zainstalowanych w pojeździe albo na statku
powietrznym urządzeń rejestrujących,
4) który rażąco naruszył przepisy ruchu drogowego lub spowodował zagrożenie
jego bezpieczeństwa,
5) który wykonuje przewóz drogowy w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia
2011 r. o przewozie towarów niebezpiecznych,
6) który wykonuje transport odpadów w rozumieniu ustawy z dnia 14 grudnia
2012 r. o odpadach
– należy również do Inspekcji Transportu Drogowego.
2. W ramach wykonywania kontroli ruchu drogowego w zakresie, o którym
mowa w ust. 1, inspektorom Inspekcji Transportu Drogowego przysługują
uprawnienia określone w art. 129 ust. 1 i 2, w tym również wobec właściciela lub
posiadacza pojazdu.
Art. 129b.
1. Kontrola ruchu drogowego w gminach lub miastach, które
utworzyły straż gminną (miejską) może być wykonywana przez strażników
gminnych (miejskich).
2. Strażnicy gminni (miejscy) są uprawnieni do wykonywania kontroli ruchu
drogowego wobec:
1) kierującego pojazdem niestosującego się do zakazu ruchu w obu kierunkach,
określonego odpowiednim znakiem drogowym;
2) uczestnika ruchu naruszającego przepisy o:
a) zatrzymaniu lub postoju pojazdów,
b) ruchu motorowerów, rowerów, wózków rowerowych, hulajnóg
elektrycznych, urządzeń transportu osobistego, pojazdów zaprzęgowych
oraz o jeździe wierzchem lub pędzeniu zwierząt,
c) ruchu pieszych oraz osób poruszających się przy użyciu urządzeń
wspomagających ruch,
d) ograniczeniu ruchu w strefie czystego transportu, określonej w uchwale
rady gminy, wydanej na podstawie art. 40 ust. 1 ustawy z dnia
11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych
(Dz. U. z 2021 r. poz. 110, 1093 i 2269),
e) nacisku osi.
3. W ramach wykonywania kontroli ruchu drogowego w zakresie, o którym
mowa w ust. 2, strażnicy gminni (miejscy) są upoważnieni do:
1) zatrzymania pojazdu, osoby poruszającej się przy użyciu urządzenia
wspomagającego ruch lub jadącego wierzchem;
2) sprawdzania dokumentów, o których mowa w art. 38, oraz weryfikacji
danych o:
a) pojeździe, w tym danych o dokumentach pojazdu, w centralnej
ewidencji pojazdów,
b) kierującym pojazdem w centralnej ewidencji kierowców;
3) (uchylony)
4) legitymowania uczestnika ruchu i wydawania mu wiążących poleceń co do
sposobu korzystania z drogi, używania pojazdu lub urządzenia
wspomagającego ruch;
5) wydawania poleceń:
a) osobie, która spowodowała przeszkodę utrudniającą ruch drogowy lub
zagrażającą jego bezpieczeństwu,
b) kontrolowanemu uczestnikowi ruchu – co do sposobu jego zachowania;
6) sprawdzenia wykonania obowiązków określonych w art. 78 ust. 2;
7) żądania od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania komu powierzył
pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie;
8) ustalenia tożsamości kierującego pojazdem na podstawie danych z Rejestru
Dowodów Osobistych;
9) sprawdzenia nacisku osi pojazdu znajdującego się na drodze;
10) używania przyrządów kontrolnych lub pomiarowych służących do określania
nacisku osi pojazdu;
11) uniemożliwiania jazdy pojazdem przekraczającym dopuszczalny nacisk osi.
3a. W celu dokonania sprawdzenia nacisku osi pojazdu strażnicy gminni
(miejscy), mający prawo jazdy odpowiedniej kategorii, mogą kierować tym
pojazdem.
4. (uchylony)
Art. 129c.
1. Kontrola ruchu drogowego na terenach lasów lub parków
narodowych może być wykonywana przez strażników leśnych lub funkcjonariuszy
Straży Parku.
2. Strażnicy leśni i funkcjonariusze Straży Parku są uprawnieni do kontroli
kierujących pojazdami niestosujących się do przepisów lub znaków drogowych
obowiązujących na terenach lasów lub parków narodowych, dotyczących zakazu
wjazdu, zatrzymywania się lub postoju pojazdów.
3. W ramach wykonywania kontroli ruchu drogowego w zakresie, o którym
mowa w ust. 2, strażnicy leśni i funkcjonariusze Straży Parku są upoważnieni do:
1) zatrzymania pojazdu;
2) legitymowania uczestnika ruchu drogowego;
2a) weryfikacji danych o pojeździe, w tym danych o dokumentach pojazdu,
w centralnej ewidencji pojazdów;
3) wydawania poleceń, co do sposobu zachowania się na drodze.
Art. 129d.
1. Osoby działające w imieniu zarządcy drogi mogą wykonywać,
w obecności funkcjonariusza Policji lub inspektora Inspekcji Transportu
Drogowego, kontrolę ruchu drogowego w stosunku do pojazdów:
1) w zakresie przestrzegania przepisów o wymiarach, masie lub nacisku osi;
2) powodujących uszkadzanie lub niszczenie drogi;
3) zanieczyszczających lub zaśmiecających drogę.
1a. Osoby działające w imieniu zarządcy drogi mogą także wykonywać, w
obecności strażnika gminnego (miejskiego), kontrolę ruchu drogowego w stosunku
do pojazdów w zakresie przestrzegania przepisów o nacisku osi.
2. W ramach wykonywania kontroli ruchu drogowego w zakresie, o którym
mowa w ust. 1 i 1a, osoby działające w imieniu zarządcy drogi są upoważnione do:
1) zatrzymania pojazdu;
2) legitymowania uczestnika ruchu drogowego i wydawania mu poleceń, co do
sposobu korzystania z drogi lub pojazdu;
3) sprawdzenia dokumentów wymaganych w związku z używaniem pojazdu;
4) sprawdzenia stanu technicznego, wyposażenia, ładunku, wymiarów oraz ma-
sy lub nacisku osi pojazdu znajdującego się na drodze;
5) używania przyrządów kontrolnych lub pomiarowych służących
w szczególności do badania pojazdu, określania jego wymiarów, masy lub
nacisku osi oraz stwierdzania naruszenia wymagań ochrony środowiska;
6) uniemożliwiania jazdy pojazdem przekraczającym dopuszczalną masę lub
nacisk osi albo uszkadzającym lub niszczącym drogę.
3. W celu dokonania sprawdzenia masy lub nacisku osi pojazdu osoby
działające w imieniu zarządcy drogi, mające prawo jazdy odpowiedniej kategorii,
mogą kierować tym pojazdem.
4. Przepisów ust. 1–3 nie stosuje się do osób działających w imieniu
Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad.
Art. 129e.
1. Kontrola ruchu drogowego wykonywana przez strażników
gminnych (miejskich), strażników leśnych, funkcjonariuszy Straży Parku oraz
pracowników zarządów dróg odbywa się na podstawie upoważnienia do
wykonywania kontroli ruchu drogowego wydanego przez właściwego komendanta
powiatowego (miejskiego) Policji.
2.
Art. 129
ust. 3 stosuje się odpowiednio do kontroli ruchu drogowego
wykonywanej przez osoby, o których mowa w ust. 1.
Art. 129f.
Strażnicy straży gminnych (miejskich), strażnicy leśni oraz
funkcjonariusze Straży Parku w związku z wykonywaniem czynności z zakresu
kontroli ruchu drogowego są obowiązani do czasu przybycia Policji uniemożliwić
kierowanie pojazdem osobie, co do której istnieje uzasadnione podejrzenie, że
znajduje się ona w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu albo środka
działającego podobnie do alkoholu.
Art. 129fa.
1. Pojazd wytypowany przez kontrolującego do sprawdzenia stanu
technicznego w ramach kontroli ruchu drogowego podlega wstępnej drogowej
kontroli technicznej, która jest przeprowadzana zgodnie z przepisami wydanymi na
podstawie art. 131 ust. 1.
2. Główny Inspektor Transportu Drogowego w porozumieniu z
Komendantem Głównym Policji planują i organizują wstępne drogowe kontrole
techniczne pojazdów kategorii M , M , N i N i przyczep kategorii O i O w taki
sposób, aby łączna liczba tych kontroli obejmowała w każdym roku
kalendarzowym co najmniej 5% łącznej liczby takich pojazdów zarejestrowanych
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Art. 129fb.
1. W przypadku pojazdu kategorii M2, M3, N2 i N3, przyczepy
kategorii O3 i O4 i ciągnika kołowego kategorii T , T , T , T , T , T
i T użytkowanego na drodze publicznej do wykonywania zarobkowego przewozu
rzeczy kontrolujący, na podstawie wyników wstępnej drogowej kontroli
technicznej, może skierować ten pojazd na szczegółową drogową kontrolę
techniczną. Kierując pojazd na szczegółową drogową kontrolę techniczną,
uwzględnia się w szczególności potrzebę ustalenia, czy pojazd ten zagraża
bezpieczeństwu ruchu drogowego lub narusza wymagania ochrony środowiska.
2. Zakres szczegółowej drogowej kontroli technicznej, która ma być
przeprowadzona, określa się w protokole drogowej kontroli technicznej.
3. Szczegółowa drogowa kontrola techniczna jest przeprowadzana zgodnie z
przepisami wydanymi na podstawie art. 131 ust. 1 w:
1) mobilnej stacji kontroli drogowej,
2) wyznaczonym punkcie przeprowadzania kontroli drogowej obejmującym
obszar o odpowiedniej powierzchni, na którym jest możliwa kontrola
techniczna głównych układów w pojeździe odpowiedzialnych za
bezpieczeństwo
– przy użyciu przyrządów kontrolno-pomiarowych niezbędnych do
przeprowadzenia takiej kontroli, w szczególności przyrządów niezbędnych do
oceny stanu hamulców i skuteczności ich działania, układu kierowniczego,
zawieszenia oraz uciążliwości pojazdu.
4. W przypadku skierowania pojazdu, o którym mowa w ust. 1, na
szczegółową drogową kontrolę techniczną w wyznaczonym punkcie
przeprowadzania kontroli drogowej kontrola ta jest przeprowadzana w możliwie
najkrótszym czasie i w najbliższym wyznaczonym punkcie przeprowadzania
kontroli drogowej.
5. Wyniki szczegółowej drogowej kontroli technicznej zamieszcza się w
protokole drogowej kontroli technicznej.
6. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
minimalne wymagania w zakresie wyposażenia mobilnej stacji kontroli drogowej
oraz wyznaczonego punktu przeprowadzania kontroli drogowej i przyrządów
kontrolno-pomiarowych w nich stosowanych, uwzględniając zakres szczegółowej
drogowej kontroli technicznej oraz potrzebę zapewnienia prawidłowej oceny stanu
technicznego pojazdów poddawanych tej kontroli.
Art. 129fc.
1. Szczegółową drogową kontrolę techniczną przeprowadza
kontrolujący, który posiada:
1) uprawnienia, o których mowa w art. 84 ust. 2, albo
2) wykształcenie i praktykę, o których mowa w art. 84 ust. 2b, oraz odbył
szkolenie dla kontrolujących w zakresie przeprowadzania szczegółowych
drogowych kontroli technicznych
– oraz nie rzadziej niż raz w ciągu 2 kolejnych lat uczestniczy w warsztatach dla
kontrolujących przeprowadzających szczegółowe drogowe kontrole techniczne.
2. Wojewódzki inspektor transportu drogowego, komendant wojewódzki
Policji, Komendant Stołeczny Policji, Komendant-Rektor Akademii Policji
w Szczytnie, komendant szkoły policyjnej, komendant oddziału Straży Granicznej,
Rektor-Komendant Wyższej Szkoły Straży Granicznej i dyrektor Krajowej Szkoły
Skarbowości, każdy w zakresie swojej właściwości:
1) mogą organizować szkolenia dla kontrolujących w zakresie przeprowadzania
szczegółowych drogowych kontroli technicznych i warsztaty dla
kontrolujących przeprowadzających szczegółowe drogowe kontrole
techniczne, zgodnie z programem określonym w przepisach wydanych na
podstawie ust. 3;
2) wydają zaświadczenia o ukończeniu szkolenia dla kontrolujących w zakresie
przeprowadzania szczegółowych drogowych kontroli technicznych oraz
zaświadczenia o ukończeniu warsztatów dla kontrolujących
przeprowadzających szczegółowe drogowe kontrole techniczne, pod
warunkiem uczestnictwa we wszystkich przewidzianych w programie
zajęciach.
3. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych i ministrem właściwym do spraw finansów
publicznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) program szkolenia dla kontrolujących w zakresie przeprowadzania
szczegółowych drogowych kontroli technicznych,
2) program warsztatów dla kontrolujących przeprowadzających szczegółowe
drogowe kontrole techniczne,
3) wzór zaświadczenia o ukończeniu szkolenia dla kontrolujących w zakresie
przeprowadzania szczegółowych drogowych kontroli technicznych,
4) wzór zaświadczenia o ukończeniu warsztatów dla kontrolujących
przeprowadzających szczegółowe drogowe kontrole techniczne
– uwzględniając potrzebę zapewnienia równoważności tych szkoleń i warsztatów
ze szkoleniami i warsztatami dla diagnostów, potrzebę osiągnięcia właściwego
poziomu wiedzy i umiejętności niezbędnych do przeprowadzania szczegółowych
drogowych kontroli technicznych oraz konieczność ujednolicenia wydawanych
zaświadczeń.
Art. 129g.
1. Ujawnianie za pomocą stacjonarnych urządzeń rejestrujących
zainstalowanych w pasie drogowym dróg publicznych następujących naruszeń
przepisów ruchu drogowego:
a) przekraczania dopuszczalnej prędkości,
b) niestosowania się do sygnałów świetlnych
– należy do Inspekcji Transportu Drogowego.
2. Wykonując zadania, o których mowa w ust. 1, Inspekcja Transportu
Drogowego:
1) rejestruje obrazy naruszeń przepisów ruchu drogowego i przetwarza do celów
określonych w niniejszej ustawie obraz pojazdu, którym naruszono przepisy
ruchu drogowego, oraz wizerunek kierującego pojazdem, jeżeli został on za-
rejestrowany oraz dane obejmujące:
a) numer rejestracyjny pojazdu, którym naruszono przepisy,
b) datę, czas oraz określenie miejsca popełnienia naruszenia,
c) rodzaj naruszenia,
d) dane właściciela lub posiadacza pojazdu lub kierującego pojazdem,
e) numer identyfikacyjny urządzenia rejestrującego;
2) w postępowaniach w sprawach o wykroczenia, o których mowa w ust. 1,
prowadzi czynności wyjaśniające, kieruje do sądu wnioski o ukaranie, oskarża
przed sądem oraz wnosi środki odwoławcze – w trybie i zakresie określonych
w ustawie z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach
o wykroczenia (Dz. U. z 2021 r. poz. 457, 1005, 1595 i 2328 oraz z 2022 r.
poz. 655);
3) wnioskuje do zarządców dróg publicznych, z wyłączeniem dróg zarządzanych
przez Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad, o instalację lub
usunięcie urządzenia rejestrującego albo obudowy na to urządzenie, z
zastrzeżeniem iż w sprawach dotyczących urządzeń rejestrujących naruszenia
przepisów ruchu drogowego o dopuszczalnej prędkości wniosek wymaga
uprzedniego zasięgnięcia opinii właściwego komendanta wojewódzkiego
Policji;
4) dokonuje zakupu i naprawy oraz wykonuje czynności wynikające z bieżącej
eksploatacji i obsługi urządzeń rejestrujących oraz obudów na te urządzenia,
w tym czynności obejmujące import danych zarejestrowanych przez te
urządzenia oraz montaż urządzeń w zainstalowanych obudowach
w przypadku urządzeń zainstalowanych przez Inspekcję Transportu
Drogowego lub zarządcę drogi działającego na wniosek, o którym mowa
w pkt 3, a także w przypadku obudów urządzeń rejestrujących należących do
Policji.
3. Zadania Inspekcji Transportu Drogowego, o których mowa w ust. 1,
wykonuje Główny Inspektor Transportu Drogowego przy pomocy Głównego
Inspektoratu Transportu Drogowego oraz jego delegatur terenowych.
4. (utracił moc)
5. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych i Ministrem Sprawiedliwości, uwzględniając
zakres niezbędnych danych oraz konieczność zapewnienia jednolitości
dokumentów, określi, w drodze rozporządzenia, wzory dokumentów stosowanych
przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego w postępowaniu, o którym
mowa w ust. 2 pkt 2.
Art. 129h.
1. W zakresie, o którym mowa w art. 129g ust. 1, rejestracji
podlegają w szczególności:
1) obraz naruszenia, w tym obraz pojazdu, którym kierujący naruszył przepisy
ruchu drogowego, wraz z numerem rejestracyjnym pojazdu;
2) data oraz czas popełnienia naruszenia;
3) numer identyfikacyjny urządzenia rejestrującego;
– a w przypadku przekroczenia przez kierującego pojazdem dopuszczalnej
prędkości rejestrowane są również:
4) prędkość, z jaką poruszał się pojazd;
5) prędkość dopuszczalna w miejscu i czasie popełnienia naruszenia.
2. W szczególnie uzasadnionych bezpieczeństwem ruchu drogowego
przypadkach Inspekcja Transportu Drogowego może ujawniać naruszenia
przepisów ruchu drogowego w zakresie, o którym mowa w art. 129g ust. 1 lit. a,
również za pomocą urządzeń rejestrujących, które ujawniają naruszenia przepisów
ruchu drogowego na określonym odcinku drogi. W takim przypadku urządzenia te
rejestrują w szczególności:
1) obraz pojazdu, którym kierujący naruszył przepisy ruchu drogowego, wraz
z numerem rejestracyjnym pojazdu;
2) datę, czas oraz określenie odcinka drogi, na którym popełnione zostało
naruszenie;
3) średnią prędkość, z jaką poruszał się pojazd na odcinku drogi, na którym
popełnione zostało naruszenie;
4) prędkość dopuszczalną na odcinku drogi, na którym popełnione zostało
naruszenie, w czasie jego popełnienia;
5) numer identyfikacyjny urządzenia rejestrującego.
3. Główny Inspektor Transportu Drogowego ustala wpisanego do dowodu
rejestracyjnego właściciela lub posiadacza pojazdu, którym dokonano naruszenia
przepisów ruchu drogowego, na podstawie danych i informacji:
1) określonych w ust. 1 i 2;
2) z centralnej ewidencji pojazdów i centralnej ewidencji kierowców
udostępnianych za pomocą systemu teleinformatycznego;
3) uzyskanych w związku z prowadzonym postępowaniem, w szczególności od
polskich i zagranicznych organów rejestrujących pojazd.
4. Do przetwarzania danych osobowych przez Głównego Inspektora
Transportu Drogowego, w zakresie, o którym mowa w ust. 3, stosuje się przepis
art. 26 ustawy z dnia 14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych
przetwarzanych w związku z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości (Dz. U.
z 2019 r. poz. 125).
5. Minister właściwy do spraw transportu, mając na względzie przyczyny
i lokalizację wypadków drogowych, przeciwdziałanie tym wypadkom oraz
wdrażanie kierujących pojazdami do przestrzegania przepisów ruchu drogowego,
określi, w drodze rozporządzenia:
1) warunki lokalizacji w pasie drogowym dróg publicznych stacjonarnych
urządzeń rejestrujących oraz obudów na te urządzenia, z uwzględnieniem
zasady, że instalowana i używana jest obudowa wraz z urządzeniem
rejestrującym;
2) sposób oznakowania stacjonarnych urządzeń rejestrujących oraz obudów na
te urządzenia, z uwzględnieniem oddziaływania prewencyjnego poprzez
zapewnienie odpowiedniej widoczności;
3) sposób dokonywania pomiarów przez urządzenia rejestrujące,
z uwzględnieniem progów prędkości dostosowanych do obowiązującego na
drodze ograniczenia prędkości, oraz przetwarzania przez te urządzenia
zarejestrowanych danych, a także biorąc pod uwagę możliwość błędu
kierowcy do 10 km/h włącznie w utrzymaniu dopuszczalnej prędkości.
4) (uchylony)
Art. 129i.
1. Badanie w celu ustalenia zawartości w organizmie alkoholu
przeprowadza się przy użyciu urządzeń elektronicznych dokonujących pomiaru
stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli stan osoby podlegającej badaniu
uniemożliwia jego przeprowadzenie urządzeniem elektronicznym lub osoba ta
odmawia poddania się takiemu badaniu. W takim przypadku ustalenie zawartości
w organizmie alkoholu następuje na podstawie badania krwi.
3. Badanie w celu ustalenia zawartości w organizmie alkoholu może być
przeprowadzone również w razie braku zgody osoby podlegającej badaniu, o czym
należy ją uprzedzić.
4. Warunki oraz sposób przeprowadzania badań, o których mowa w ust. 1 i 2,
określają przepisy wydane na podstawie art. 47 ust. 2 ustawy z dnia
26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi (Dz. U. z 2021 r. poz. 1119 i 2469 oraz z 2022 r. poz. 24 i 218).
Art. 129j.
1. Badanie w celu ustalenia w organizmie obecności środka
działającego podobnie do alkoholu przeprowadza się przy użyciu metod
niewymagających badania laboratoryjnego.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli stan osoby podlegającej badaniu
uniemożliwia jego przeprowadzenie metodą niewymagającą badania
laboratoryjnego albo osoba ta odmawia poddania się takiemu badaniu. W takim
przypadku ustalenie w organizmie obecności środka działającego podobnie do
alkoholu następuje na podstawie badania krwi lub moczu.
3. Dopuszcza się badanie krwi lub moczu jako następstwo badania
przeprowadzonego metodą, o której mowa w ust. 1, albo jeżeli nie ma możliwości
wykorzystania tej metody.
4. Badanie w celu ustalenia obecności w organizmie środka działającego
podobnie do alkoholu może być przeprowadzone również w razie braku zgody
osoby podlegającej badaniu, o czym należy ją uprzedzić.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia, uwzględniając skutki oddziaływania
na organizm kierowcy środków działających podobnie do alkoholu, określi,
w drodze rozporządzenia:
1) wykaz tych środków;
2) warunki i sposób przeprowadzania badań na ich obecność w organizmie.
Art. 129ja.
W toku kontroli ruchu drogowego uprawniony organ kontroli
może poddać kierującego pojazdem lub inną osobę, w stosunku do której zachodzi
uzasadnione podejrzenie, że mogła kierować pojazdem, badaniu w celu ustalenia
w organizmie zawartości alkoholu lub obecności środka działającego podobnie do
alkoholu.
Art. 129k.
1. W razie uczestniczenia w wypadku drogowym, w którym jest
zabity lub ranny, kierujący pojazdem jest poddawany badaniu w celu ustalenia
w organizmie zawartości alkoholu lub obecności środka działającego podobnie do
alkoholu.
2. Badaniu, o którym mowa w ust. 1, można poddać także inną osobę, jeżeli
zachodzi uzasadnione podejrzenie, że mogła kierować pojazdem uczestniczącym
w wypadku drogowym, w którym jest zabity lub ranny.
3. Osoby, o których mowa w ust. 1 i 2, mają prawo żądać od organu kontroli
ruchu drogowego przeprowadzenia badania krwi lub moczu w celu ustalenia
w organizmie zawartości alkoholu lub obecności środka działającego podobnie do
alkoholu.
Art. 129l.
1. W toku kontroli ruchu drogowego uprawniony organ kontroli
może dokonać odczytu wskazania drogomierza pojazdu, drogomierza pojazdu
holowanego oraz drogomierza pojazdu przewożonego wraz z jednostką miary.
2. Kierujący pojazdem jest obowiązany umożliwić uprawnionemu organowi
kontroli dokonanie czynności, o których mowa w ust. 1, w zakresie pojazdu
kierowanego, holowanego lub przewożonego.
Art. 130a.
1. Pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela w przypadku:
1) pozostawienia pojazdu w miejscu, gdzie jest to zabronione i utrudnia ruch lub
w inny sposób zagraża bezpieczeństwu;
2) nieokazania przez kierującego dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy
obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza
pojazdu lub dowodu opłacenia składki za to ubezpieczenie, jeżeli pojazd ten
jest zarejestrowany w kraju, o którym mowa w art. 129 ust. 2 pkt 8 lit. c;
3) przekroczenia wymiarów, dopuszczalnej masy całkowitej lub nacisku osi
określonych w przepisach ruchu drogowego, chyba że istnieje możliwość
skierowania pojazdu na pobliską drogę, na której dopuszczalny jest ruch
takiego pojazdu;
4) pozostawienia pojazdu nieoznakowanego kartą parkingową, w miejscu
przeznaczonym dla pojazdu kierowanego przez osoby wymienione
w art. 8 ust. 1 i 2;
5) pozostawienia pojazdu w miejscu obowiązywania znaku wskazującego, że
zaparkowany pojazd zostanie usunięty na koszt właściciela;
6) kierowania nim przez osobę nieposiadającą uprawnienia do kierowania
pojazdami albo której zatrzymano prawo jazdy i nie ma możliwości
zabezpieczenia pojazdu przez przekazanie go osobie znajdującej się w nim
i posiadającej uprawnienie do kierowania tym pojazdem; przepisu nie stosuje
się, jeżeli kierujący posiada pokwitowanie, o którym mowa w art. 135 ust. 4
lub 5 albo w art. 135a ust. 5 lub 6, upoważniające do kierowania pojazdem;
< 7) poruszania się po drodze innej niż wyznaczona zgodnie z art. 65a
ust. 3 pkt 3 lit. j, jeżeli jest dopuszczony do ruchu na podstawie art. 65p.>
1a. Pojazd jest usuwany z drogi na koszt wykonującego przejazd drogowy w
przypadku, o którym mowa w art. 140ad ust. 7.
2. Pojazd może być usunięty z drogi na koszt właściciela, jeżeli nie ma
możliwości zabezpieczenia go w inny sposób, w przypadku gdy:
1) kierowała nim osoba:
a) znajdująca się w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu
albo środka działającego podobnie do alkoholu,
b) nieposiadająca przy sobie wymaganych dokumentów uprawniających do
kierowania lub używania pojazdu;
2) jego stan techniczny zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego, powoduje
uszkodzenie drogi albo narusza wymagania ochrony środowiska.
2a. Od usunięcia pojazdu odstępuje się, jeżeli przed wydaniem dyspozycji
usunięcia pojazdu lub w trakcie usuwania pojazdu ustaną przyczyny jego usunięcia.
Jeżeli wydanie dyspozycji usunięcia pojazdu w przypadkach, o których mowa
w ust. 1–2, spowodowało powstanie kosztów, do ich pokrycia jest obowiązany
właściciel pojazdu. Przepis ust. 10i stosuje się odpowiednio.
3. Pojazd może być przemieszczony lub usunięty z drogi, jeżeli utrudnia
prowadzenie akcji ratowniczej.
4. Dyspozycję przemieszczenia lub usunięcia pojazdu z drogi wydaje:
1) policjant – w sytuacjach, o których mowa w ust. 1–3;
2) strażnik gminny (miejski) – w sytuacjach, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 4
i 5;
3) osoba dowodząca akcją ratowniczą – w sytuacji, o której mowa w ust. 3.
5. (utracił moc)
5a. (uchylony)
5b. (uchylony)
5c. Pojazd usunięty z drogi w przypadkach określonych w ust. 1–2 oraz art.
140ad ust. 7 umieszcza się na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym do
czasu uiszczenia opłaty za jego usunięcie i parkowanie, z uwzględnieniem ust. 7.
5d. (uchylony)
5e. (uchylony)
5f. Usuwanie pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego dla pojazdów
usuniętych w przypadkach, o których mowa w ust. 1–2, należy do zadań własnych
powiatu. Starosta realizuje te zadania przy pomocy powiatowych jednostek
organizacyjnych lub powierza ich wykonywanie zgodnie z przepisami ustawy z
dnia 11 września 2019 r. – Prawo zamówień publicznych.
6. Rada powiatu, biorąc pod uwagę konieczność sprawnej realizacji zadań,
o których mowa w ust. 1–2, oraz koszty usuwania i przechowywania pojazdów na
obszarze danego powiatu, ustala corocznie, w drodze uchwały, wysokość opłat,
o których mowa w ust. 5c, oraz wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a.
Wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a, nie może być wyższa niż
maksymalna kwota opłat za usunięcie pojazdu, o których mowa w ust. 6a.
6a. Ustala się maksymalną wysokość stawek kwotowych opłat, o których
mowa w ust. 5c:
a) rower lub motorower – za usunięcie – 100 zł; za każdą dobę
przechowywania – 15 zł
b) motocykl – za usunięcie – 200 zł; za każdą dobę przechowywania –
22 zł,
c) pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 t – za usunięcie –
440 zł; za każdą dobę przechowywania – 33 zł,
d) pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 t do 7,5 t – za
usunięcie – 550 zł; za każdą dobę przechowywania – 45 zł,
e) pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 7,5 t do 16 t – za
usunięcie – 780 zł; za każdą dobę przechowywania – 65 zł,
f) pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 16 t – za usunięcie –
1150 zł; za każdą dobę przechowywania – 120 zł,
g) pojazd przewożący materiały niebezpieczne – za usunięcie – 1400 zł;
za każdą dobę przechowywania – 180 zł,
h) hulajnoga elektryczna lub urządzenie transportu osobistego – za
usunięcie – 123 zł; za każdą dobę przechowywania – 23 zł.
6b. Maksymalne stawki opłat określone w ust. 6a, obowiązujące w danym
roku kalendarzowym ulegają corocznie zmianie na następny rok kalendarzowy
w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych
w okresie pierwszego półrocza roku, w którym stawki ulegają zmianie, w stosunku
do analogicznego okresu roku poprzedniego.
6c. Na każdy rok kalendarzowy minister właściwy do spraw finansów
publicznych ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” maksymalne stawki opłat, o których
mowa w ust. 6a, z uwzględnieniem zasady określonej w ust. 6b, zaokrąglając je
w górę do pełnych złotych.
6d. Wskaźnik cen, o którym mowa w ust. 6b, ustala się na podstawie
komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego ogłoszonego w Dzienniku
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, w terminie 20 dni od dnia
jego ogłoszenia.
6e. Opłaty, o których mowa w ust. 6, stanowią dochód własny powiatu.
7. Wydanie pojazdu następuje po okazaniu:
1) (utracił moc)
2) w przypadku, o którym mowa w art. 140ad ust. 7 – dowodu uiszczenia opłaty,
o której mowa w ust. 5c, oraz dowodu uiszczenia kaucji, a także po usunięciu
przyczyny umieszczenia pojazdu na parkingu.
8. Pojazd może być unieruchomiony przez zastosowanie urządzenia do
blokowania kół w przypadku pozostawienia go w miejscu, gdzie jest to zabronione,
lecz nieutrudniającego ruchu lub niezagrażającego bezpieczeństwu.
9. Pojazd unieruchamia Policja lub straż gminna (miejska).
10. Starosta w stosunku do pojazdu usuniętego z drogi, w przypadkach
określonych w ust. 1 lub 2, występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie jego
przepadku na rzecz powiatu, jeżeli prawidłowo powiadomiony właściciel lub osoba
uprawniona nie odebrała pojazdu w terminie 3 miesięcy od dnia jego usunięcia.
Powiadomienie zawiera pouczenie o skutkach nieodebrania pojazdu.
10a. Starosta występuje z wnioskiem, o którym mowa w ust. 10, nie
wcześniej niż przed upływem 30 dni od dnia powiadomienia.
10b. Jeżeli pojazd usunięty w przypadkach określonych w ust. 1 lub 2 nie jest
zarejestrowany w żadnym z państw członkowskich Unii Europejskiej, przekazuje
się go właściwemu miejscowo naczelnikowi urzędu celno-skarbowego w celu
uregulowania jego sytuacji zgodnie z przepisami prawa celnego.
10c. Przepisu ust. 10 nie stosuje się, gdy okoliczności wskazują, że
nieodebranie pojazdu nastąpiło z przyczyn niezależnych od właściciela lub osoby
uprawnionej.
10d. Przepis ust. 10 stosuje się odpowiednio, gdy w terminie 4 miesięcy od
dnia usunięcia pojazdu nie został ustalony jego właściciel lub osoba uprawniona do
jego odbioru, mimo że w jej poszukiwaniu dołożono należytej staranności.
10e. W sprawach o przepadek pojazdu sąd stwierdza, czy zostały spełnione
wszystkie przesłanki niezbędne do orzeczenia przepadku, w szczególności, czy
usunięcie pojazdu było zasadne i czy w poszukiwaniu osoby uprawnionej do jego
odbioru, dołożono należytej staranności oraz czy orzeczenie przepadku nie będzie
sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.
10f. Do wykonania orzeczenia sądu o przepadku pojazdu jest obowiązany
starosta. Wykonanie orzeczenia następuje w trybie i na zasadach określonych
w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji, z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy.
10g. Jednostka prowadząca parking strzeżony, w przypadku nieodebrania
pojazdu z parkingu w terminie określonym w ust. 10, powiadamia o tym fakcie
właściwego miejscowo starostę oraz podmiot, który wydał dyspozycję usunięcia
pojazdu nie później niż trzeciego dnia od dnia upływu tego terminu.
10h. Koszty związane z usuwaniem, przechowywaniem, oszacowaniem,
sprzedażą lub zniszczeniem pojazdu powstałe od momentu wydania dyspozycji
jego usunięcia do zakończenia postępowania ponosi osoba będąca właścicielem
tego pojazdu w dniu wydania dyspozycji usunięcia pojazdu, z zastrzeżeniem
ust. 10d i 10i. Decyzję o zapłacie tych kosztów wydaje starosta.
10i. Jeżeli w chwili usunięcia pojazd znajdował się we władaniu osoby
dysponującej nim na podstawie innego niż własność tytułu prawnego, osoba ta jest
zobowiązana solidarnie do pokrycia kosztów, o których mowa w ust. 10h.
10j. Termin płatności należności ustalonych decyzją, o której mowa
w ust. 10h, wynosi 30 dni od dnia, w którym decyzja ta stała się ostateczna. Odsetki
ustawowe za opóźnienie nalicza się od dnia następującego po upływie terminu
płatności. Należności te wraz z odsetkami podlegają egzekucji w trybie i na
zasadach określonych w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji.
10k. Decyzji, o której mowa w ust. 10h, nie wydaje się, jeżeli od
uprawomocnienia się orzeczenia sądu o przepadku pojazdu upłynęło 5 lat.
10l. Egzekucji, o której mowa w ust. 10j, nie wszczyna się, a wszczętą
umarza, jeżeli od dnia doręczenia ostatecznej decyzji, o której mowa w ust. 10h,
upłynęło 5 lat.
10m. Jeżeli w przypadku, o którym mowa w art. 140ad ust. 7, pojazd nie
zostanie odebrany z parkingu w ciągu 30 dni od dnia nałożenia kary pieniężnej,
stosuje się odpowiednio przepisy działu II rozdziału 6 ustawy z dnia 17 czerwca
1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, dotyczące egzekucji
należności pieniężnych z ruchomości.
11. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, kierując się zasadą
zagwarantowania ochrony prawa własności oraz potrzebą zapewnienia porządku na
drogach publicznych i bezpieczeństwa ruchu drogowego, określi, w drodze
rozporządzenia:
1) tryb oraz warunki współdziałania z Policją i innymi podmiotami
uprawnionymi do podejmowania decyzji o usunięciu pojazdu jednostek
usuwających pojazdy lub prowadzących strzeżone parkingi;
2) tryb i warunki wydawania pojazdu z parkingu.
3) (utracił moc)
Art. 130b.
1. Z każdego wypadku drogowego, w którym jest zabity,
mającego miejsce na drodze, o której mowa w art. 24ga ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy
z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, Policja jest obowiązana sporządzić
sprawozdanie.
2. Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) możliwie dokładne określenie miejsca wypadku, w tym jego współrzędne
geograficzne pozyskiwane za pośrednictwem Globalnego Systemu Nawigacji
Satelitarnej (GNSS);
2) zdjęcia lub schemat miejsca wypadku;
3) datę i godzinę wypadku;
4) szczegółowy opis miejsca i okoliczności wypadku: rodzaj terenu, rodzaj
drogi, rodzaj skrzyżowania, w tym informacje dotyczące sygnalizacji, liczby
pasów ruchu, oznakowania poziomego drogi, oświetlenia, warunków
pogodowych, ograniczenia prędkości, przeszkód na poboczu drogi;
5) informację o skutkach wypadku, w szczególności liczbę zabitych i rannych;
6) charakterystykę uczestników wypadku: wiek, płeć, obywatelstwo, poziom
alkoholu lub środka odurzającego w organizmie, stosowanie lub
niestosowanie wyposażenia ochronnego;
7) dane dotyczące pojazdów uczestniczących w wypadku: rodzaj, wiek,
wyposażenie ochronne oraz datę ostatniego badania technicznego;
8) informacje dotyczące rodzaju i przebiegu wypadku, z uwzględnieniem
manewrów pojazdu i kierującego;
9) o ile jest to możliwe informacje dotyczące czasu przybycia służb
ratowniczych oraz przyjęcia zgłoszenia.
3. Sprawozdania, o których mowa w ust. 1, Policja przekazuje do Sekretariatu
Krajowej Rady, o którym mowa w art. 140f, w terminie do 31 marca każdego roku,
za rok poprzedni.
Art. 131.
1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw transportu, uwzględniając potrzebę zapewnienia
bezpieczeństwa i porządku podczas wykonywania kontroli ruchu drogowego oraz
sprawnego jej przebiegu, a także konieczność należytej ochrony sposobu realizacji
zadań związanych z bezpieczeństwem państwa i ujednolicenia sporządzanych
dokumentów, określi, w drodze rozporządzenia:
1) organizację, szczegółowe warunki i sposób wykonywania kontroli ruchu
drogowego;
2) wymagany sposób zachowania się kontrolowanego uczestnika ruchu;
3) szczegółowe warunki wykonywania kontroli ruchu drogowego przez osoby,
o których mowa w art. 129e;
3a) szczególne warunki wykonywania kontroli ruchu drogowego pojazdów, o
których mowa w art. 73 ust. 3, z wyłączeniem pojazdów Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej;
4) szczegółowe warunki udzielania upoważnień do wykonywania kontroli ruchu
drogowego;
5) wzory dokumentów stosowanych przy wykonywaniu kontroli ruchu
drogowego.
2. Minister Obrony Narodowej, uwzględniając potrzebę zapewnienia
bezpieczeństwa i porządku w czasie wykonywania kontroli drogowej oraz sprawne
wykonywanie czynności w tym zakresie, w porozumieniu z ministrami
właściwymi do spraw transportu oraz spraw wewnętrznych, określi, w drodze
rozporządzenia:
1) organizację, warunki i sposób wykonywania czynności, o których mowa
w art. 129 ust. 4;
2) warunki i tryb współdziałania Żandarmerii Wojskowej z Policją w sprawach,
o których mowa w art. 130 ust. 1.
