Art. 38.
1. Kierujący pojazdem jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać
na żądanie uprawnionego organu wymagane dla danego rodzaju pojazdu lub
kierującego:
[1) dokument stwierdzający uprawnienie do kierowania pojazdem inny niż
wydane w kraju prawo jazdy albo pozwolenie na kierowanie tramwajem,
jeżeli kierujący nie posiada wydanego w kraju prawa jazdy albo pozwolenia
na kierowanie tramwajem;]
<1) dokument stwierdzający uprawnienie do kierowania pojazdem inny niż
wydane w kraju prawo jazdy, pozwolenie na kierowanie tramwajem albo
tymczasowe elektroniczne prawo jazdy, o którym mowa w art. 4 ust. 1a
ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, jeżeli kierujący
nie posiada wydanego w kraju prawa jazdy, pozwolenia na kierowanie
tramwajem albo tymczasowego elektronicznego prawa jazdy;>
2) (uchylony)
3) (uchylony)
3a) zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym z wynikiem
pozytywnym w zakresie wyposażenia pojazdu w blokadę alkoholową
w przypadku, o którym mowa w art. 13 ust. 5 pkt 7 ustawy z dnia 5 stycznia
2011 r. o kierujących pojazdami;
3b) protokół z ostatniej drogowej kontroli technicznej, jeżeli taka była
przeprowadzona – w przypadku pojazdu kategorii M , M , N i N , przyczepy
kategorii O i O i ciągnika kołowego kategorii T , T , T , T , T , T
i T użytkowanego na drodze publicznej do wykonywania zarobkowego
przewozu rzeczy;
4) zezwolenie, o którym mowa w art. 106 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 5 stycznia
2011 r. o kierujących pojazdami;
4a) dokument potwierdzający kalibrację blokady alkoholowej, wystawiony przez
producenta urządzenia lub jego upoważnionego przedstawiciela;
4b) pokwitowanie zatrzymania:
a) prawa jazdy albo pozwolenia na kierowanie tramwajem,
b) dowodu rejestracyjnego albo pozwolenia czasowego,
c) profesjonalnego dowodu rejestracyjnego
– w okresie, w którym upoważnia ono do kierowania pojazdem albo jego
używania;
4c) kartę kwalifikacji kierowcy, o ile jest wymagana;
<4d) wydruk z systemu teleinformatycznego właściwego polskiego związku
sportowego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r.
o sporcie (Dz. U. z 2022 r. poz. 1599 i 2185 oraz z 2023 r. poz. 1617 i 1688)
zawierający informację o posiadaniu licencji sportu samochodowego
wydanej przez ten związek, w przypadku kierowania samochodem
osobowym przeznaczonym do zawodów sportowych;
4e) książkę samochodu sportowego wydaną przez właściwy polski związek
sportowy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r.
o sporcie, w przypadku samochodu osobowego przeznaczonego do
zawodów sportowych;>
5) inne dokumenty, jeżeli obowiązek taki wynika z odrębnej ustawy.
2. Kierujący pojazdem zarejestrowanym za granicą uczestniczącym w ruchu
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest obowiązany mieć przy sobie
i okazywać na żądanie uprawnionego organu dokumenty, o których mowa w ust. 1
pkt 1 i 3a–5, oraz dokument stwierdzający dopuszczenie pojazdu do ruchu
i dokument potwierdzający zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia
odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub dowód opłacenia składki za to
ubezpieczenie.
2a. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, w odniesieniu do pojazdu
kategorii M , M , N i N , przyczepy kategorii O i O i ciągnika kołowego kategorii
T , T , T , T , T , T i T żytkowanego na drodze publicznej do
wykonywania zarobkowego przewozu rzeczy kierujący pojazdem jest obowiązany
mieć przy sobie i okazywać na żądanie uprawnionego organu również dokument
potwierdzający przeprowadzenie badania technicznego, zawierający co najmniej:
1) numer VIN albo numer nadwozia, podwozia lub ramy pojazdu;
2) numer rejestracyjny i kraj rejestracji pojazdu;
3) miejsce i datę przeprowadzonego badania technicznego;
4) stwierdzone usterki i ich kategorie;
5) wynik badania technicznego;
6) aktualny termin ważności badania technicznego;
7) nazwę organu kontrolnego lub stacji kontroli pojazdów oraz podpis lub numer
ewidencyjny diagnosty, który przeprowadził badanie techniczne.
2b. Obowiązek, o którym mowa w ust. 2a, nie dotyczy kierującego nowym
pojazdem w okresie od dnia jego pierwszej rejestracji za granicą do dnia terminu
pierwszego okresowego badania technicznego.
2c. Kierujący pojazdem, o którym mowa w art. 73 ust. 3, jest obowiązany
mieć przy sobie i okazywać na żądanie uprawnionego organu dokumenty,
o których mowa w ust. 1 pkt 1, 4 i 5, oraz dokument stwierdzający dopuszczenie
pojazdu do ruchu.
3. W przypadku wykonywania pojazdem jazdy testowej z wykorzystaniem
profesjonalnego dowodu rejestracyjnego i profesjonalnych tablic (tablicy)
rejestracyjnych, podmiot uprawniony, o którym mowa w art. 80s ust. 2, albo jego
pracownik, z uwzględnieniem art. 80w ust. 3, jest obowiązany mieć przy sobie i
okazywać na żądanie uprawnionego organu dokument stwierdzający dopuszczenie
pojazdu do ruchu.
Art. 39.
1. Kierujący pojazdem samochodowym oraz osoba przewożona
takim pojazdem wyposażonym w pasy bezpieczeństwa są obowiązani korzystać
z tych pasów podczas jazdy, z zastrzeżeniem ust. 3, 3b i 3c.
2. Obowiązek korzystania z pasów bezpieczeństwa nie dotyczy:
1) osoby mającej zaświadczenie lekarskie o przeciwwskazaniu do używania
pasów bezpieczeństwa;
2) kobiety o widocznej ciąży;
3) kierującego taksówką podczas przewożenia pasażera;
4) instruktora lub egzaminatora podczas szkolenia lub egzaminowania;
5) policjanta, funkcjonariusza Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji
Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu
Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej,
Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej, żołnierza Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej – podczas przewożenia osoby (osób) zatrzymanej;
6) funkcjonariusza Służby Ochrony Państwa podczas wykonywania czynności
służbowych;
6a) żołnierza Żandarmerii Wojskowej podczas wykonywania czynności
ochronnych;
7) zespołu medycznego w czasie udzielania pomocy medycznej;
8) konwojenta podczas przewożenia wartości pieniężnych;
9) osoby chorej lub niepełnosprawnej przewożonej na noszach lub w wózku
inwalidzkim;
10) dziecka w wieku poniżej 3 lat przewożonego pojazdem kategorii M i M ;
11) dziecka przewożonego na zasadach przewidzianych w art. 2 ust. 2 ustawy
z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdów
środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz. U. z 2018 r. poz. 295).
2a. Kierujący pojazdem kategorii M i M , o których mowa w załączniku
nr 2 do ustawy, wyposażonym w pasy bezpieczeństwa jest obowiązany do
poinformowania osób przewożonych pojazdem o obowiązku korzystania z tych
pasów podczas jazdy, chyba że zostały one o tym obowiązku poinformowane:
1) przez znajdującą się w pojeździe osobę kierującą przewożoną grupą lub
2) za pomocą urządzenia audiowizualnego, lub
3) za pomocą znaku umieszczonego w widoczny sposób przy każdym miejscu
siedzącym, zgodnego ze wzorem określonym w załączniku do dyrektywy
Rady z dnia 16 grudnia 1991 r. odnoszącej się do obowiązkowego stosowania
pasów bezpieczeństwa i urządzeń przytrzymujących dla dzieci w pojazdach
(91/671/EWG) (Dz. Urz. WE L 373 z 31.12.1991, str. 26, z późn. zm.;
Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, t. 1, str. 353, z późn. zm.),
zwanej dalej „dyrektywą nr 91/671/EWG”.
3. W pojeździe kategorii M , N , N i N , o których mowa w załączniku
nr 2 do ustawy, wyposażonym w pasy bezpieczeństwa lub urządzenia
przytrzymujące dla dzieci, dziecko mające mniej niż 150 cm wzrostu jest
przewożone, z wyjątkiem przypadku, o którym mowa w ust. 3b, w foteliku
bezpieczeństwa dla dziecka lub innym urządzeniu przytrzymującym dla dzieci,
zgodnym z:
1) masą i wzrostem dziecka oraz
2) właściwymi warunkami technicznymi określonymi w przepisach Unii
Europejskiej lub w regulaminach EKG ONZ dotyczących urządzeń
przytrzymujących dla dzieci w pojeździe.
3a. Foteliki bezpieczeństwa dla dziecka oraz inne urządzenia przytrzymujące
dla dzieci są instalowane w pojeździe, zgodnie z zaleceniami producenta
urządzenia, wskazującymi, w jaki sposób urządzenie może być bezpiecznie
stosowane.
3b. Zezwala się na przewożenie w pojeździe kategorii M , N , N i N ,
o których mowa w załączniku nr 2 do ustawy, na tylnym siedzeniu pojazdu,
dziecka mającego co najmniej 135 cm wzrostu przytrzymywanego za pomocą
pasów bezpieczeństwa w przypadkach, kiedy ze względu na masę i wzrost dziecka
nie jest możliwe zapewnienie fotelika bezpieczeństwa dla dziecka lub innego
urządzenia przytrzymującego dla dzieci zgodnego z warunkami, o których mowa
w ust. 3.
3c. Zezwala się na przewożenie w pojeździe kategorii M i N , o których
mowa w załączniku nr 2 do ustawy, na tylnym siedzeniu pojazdu, trzeciego dziecka
w wieku co najmniej 3 lat, przytrzymywanego za pomocą pasów bezpieczeństwa,
w przypadku gdy dwoje dzieci jest przewożonych w fotelikach bezpieczeństwa dla
dziecka lub innych urządzeniach przytrzymujących dla dzieci, zainstalowanych na
tylnych siedzeniach pojazdu i nie ma możliwości zainstalowania trzeciego fotelika
bezpieczeństwa dla dziecka lub innego urządzenia przytrzymującego dla dzieci.
4. Przepis ust. 3 nie dotyczy przewozu dziecka:
1) taksówką;
2) specjalistycznym środkiem transportu sanitarnego, o którym mowa
w art. 36 ust. 2 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym
Ratownictwie Medycznym (Dz. U. z 2021 r. poz. 2053 i 2459);
3) pojazdem Policji, Straży Granicznej lub straży gminnej (miejskiej);
4) mającego zaświadczenie lekarskie o przeciwwskazaniu do przewożenia
w foteliku bezpieczeństwa dla dziecka lub innym urządzeniu
przytrzymującym dla dzieci.
5. Zaświadczenia lekarskie, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i ust. 4 pkt 4,
zawierają:
1) imię i nazwisko;
2) numer ewidencyjny Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji
Ludności (PESEL), a w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL –
serię, numer i nazwę dokumentu potwierdzającego tożsamość oraz nazwę
państwa, które wydało ten dokument;
3) okres ważności;
4) znak graficzny zgodny ze wzorem określonym w art. 5 dyrektywy
nr 91/671/EWG.
6. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, wzory
zaświadczeń lekarskich, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i ust. 4 pkt 4, kierując się
przepisami Unii Europejskiej dotyczącymi obowiązkowego stosowania pasów
bezpieczeństwa i urządzeń przytrzymujących dla dzieci w pojazdach oraz mając na
uwadze potrzebę ujednolicenia stosowanych dokumentów.
Art. 40.
1. Kierujący motocyklem, czterokołowcem lub motorowerem oraz
osoba przewożona takimi pojazdami są obowiązani używać w czasie jazdy kasków
ochronnych odpowiadających właściwym warunkom technicznym.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do motocykli fabrycznie wyposażonych
w pasy bezpieczeństwa.
3. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do czterokołowców fabrycznie
wyposażonych w nadwozie zamknięte i pasy bezpieczeństwa.
Art. 41.
Osoba wykonująca roboty lub inne czynności na drodze jest
obowiązana używać w sposób widoczny dla innych uczestników ruchu elementów
odblaskowych odpowiadających właściwym warunkom technicznym.
Art. 42.
Niewidomy podczas samodzielnego poruszania się po drodze jest
obowiązany nieść białą laskę w sposób widoczny dla innych uczestników ruchu.
Art. 43.
1. Dziecko w wieku do 7 lat może korzystać z drogi tylko pod opieką
osoby, która osiągnęła wiek co najmniej 10 lat. Nie dotyczy to strefy zamieszkania.
2. (uchylony)
3. Przepis ust. 1 nie dotyczy drogi dla pieszych.
Art. 44.
1. Kierujący pojazdem w razie uczestniczenia w wypadku drogowym
jest obowiązany:
1) zatrzymać pojazd, nie powodując przy tym zagrożenia bezpieczeństwa ruchu
drogowego;
2) przedsięwziąć odpowiednie środki w celu zapewnienia bezpieczeństwa ruchu
w miejscu wypadku;
3) niezwłocznie usunąć pojazd z miejsca wypadku, aby nie powodował
zagrożenia lub tamowania ruchu, jeżeli nie ma zabitego lub rannego;
4) podać swoje dane personalne, dane personalne właściciela lub posiadacza
pojazdu oraz dane dotyczące zakładu ubezpieczeń, z którym zawarta jest
umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, na
żądanie osoby uczestniczącej w wypadku.
2. Jeżeli w wypadku jest zabity lub ranny, kierujący pojazdem jest
obowiązany ponadto:
1) udzielić niezbędnej pomocy ofiarom wypadku oraz wezwać zespół
ratownictwa medycznego i Policję;
2) nie podejmować czynności, które mogłyby utrudnić ustalenie przebiegu
wypadku;
2a) do czasu przybycia na miejsce wypadku Policji i poddania go badaniu w celu
ustalenia w organizmie zawartości alkoholu lub obecności środka
działającego podobnie do alkoholu powstrzymać się od spożywania alkoholu
i środków działających podobnie do alkoholu;
3) pozostać na miejscu wypadku, a jeżeli wezwanie zespołu ratownictwa
medycznego lub Policji wymaga oddalenia się – niezwłocznie powrócić na to
miejsce.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do innych osób uczestniczących
w wypadku.
Art. 45.
1. Zabrania się:
1) kierowania pojazdem, prowadzenia kolumny pieszych, jazdy wierzchem lub
pędzenia zwierząt osobie w stanie nietrzeźwości, w stanie po użyciu alkoholu
lub środka działającego podobnie do alkoholu;
2) holowania pojazdu kierowanego przez osobę, o której mowa w pkt 1;
3) otwierania drzwi pojazdu, pozostawiania otwartych drzwi lub wysiadania bez
upewnienia się, że nie spowoduje to zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub
jego utrudnienia;
4) wykorzystywania drogi lub poszczególnych jej części w sposób niezgodny
z przeznaczeniem, chyba że przepisy szczegółowe stanowią inaczej;
5) wjeżdżania na pas między jezdniami;
6) pozostawiania na drodze przedmiotów, które mogłyby zagrozić
bezpieczeństwu ruchu; jeżeli jednak usunięcie ich nie jest możliwe, należy je
oznaczyć w sposób widoczny w dzień i w nocy;
7) umieszczania na drodze lub w jej pobliżu urządzeń wysyłających lub
odbijających światło w sposób powodujący oślepienie albo wprowadzających
w błąd uczestników ruchu;
8) samowolnego umieszczania lub włączania albo usuwania lub wyłączania
znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń ostrzegawczo-zabezpieczają-
cych lub kontrolnych na drodze, jak również zmiany ich położenia lub ich
zasłaniania;
9) zaśmiecania lub zanieczyszczania drogi;
10) samowolnego umieszczania na drodze jakichkolwiek znaków, napisów lub
symboli.
2. Kierującemu pojazdem zabrania się:
1) korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub
mikrofonu w ręku;
2) przewożenia osoby, o której mowa w ust. 1 pkt 1, na rowerze lub
motorowerze albo motocyklu, chyba że jest przewożona w bocznym wózku;
3) przewożenia pasażera w sposób niezgodny z art. 39, 40 lub 63 ust. 1;
4) przewożenia w foteliku bezpieczeństwa dla dziecka lub innym urządzeniu
przytrzymującym dla dzieci dziecka siedzącego tyłem do kierunku jazdy na
przednim siedzeniu pojazdu samochodowego wyposażonego w poduszkę
powietrzną dla pasażera, która jest aktywna podczas przewożenia dziecka;
5) przewożenia dziecka w wieku poniżej 3 lat w pojeździe kategorii M , N , N
i N , o których mowa w załączniku nr 2 do ustawy, niewyposażonym w pasy
bezpieczeństwa i fotelik bezpieczeństwa dla dziecka lub w pasy
bezpieczeństwa i inne urządzenie przytrzymujące dla dzieci;
6) przewożenia na przednim siedzeniu pojazdu samochodowego, poza
fotelikiem bezpieczeństwa dla dziecka lub innym urządzeniem
przytrzymującym dla dzieci, dziecka mającego mniej niż 150 cm wzrostu.
Art. 46.
1. Zatrzymanie i postój pojazdu są dozwolone tylko w miejscu
i w warunkach, w których jest on z dostatecznej odległości widoczny dla innych
kierujących i nie powoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego lub jego
utrudnienia.
2. Kierujący pojazdem, zatrzymując pojazd na jezdni, jest obowiązany
ustawić go jak najbliżej jej krawędzi oraz równolegle do niej.
3. W czasie postoju na drodze poza obszarem zabudowanym pojazd powinien
znajdować się, jeżeli to tylko możliwe, poza jezdnią.
4. Kierujący pojazdem jest obowiązany stosować sposób zatrzymania lub
postoju wskazany znakami drogowymi.
5. Kierujący pojazdem jest obowiązany w czasie postoju zabezpieczyć pojazd
przed możliwością jego uruchomienia przez osobę niepowołaną oraz zachować
inne środki ostrożności niezbędne do uniknięcia wypadku.
Art. 47.
1. Dopuszcza się zatrzymanie lub postój na drodze dla pieszych
kołami jednego boku lub przedniej osi pojazdu samochodowego o dopuszczalnej
masie całkowitej nieprzekraczającej 2,5 t, pod warunkiem że:
1) na danym odcinku jezdni nie obowiązuje zakaz zatrzymania lub postoju;
2) szerokość chodnika jest nie mniejsza niż 1,5 m i nie utrudni ruchu pieszych;
3) pojazd umieszczony przednią osią na drodze dla pieszych nie tamuje ruchu
pojazdów na jezdni.
2. Dopuszcza się, przy zachowaniu warunków określonych w ust. 1 pkt 1 i 2,
zatrzymanie lub postój na drodze dla pieszych przy krawędzi jezdni całego
samochodu osobowego, motocykla, motoroweru lub wózka rowerowego. Inny
pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 2,5 t może być
w całości umieszczony na drodze dla pieszych tylko w miejscu wyznaczonym
odpowiednimi znakami drogowymi.
3. Dopuszcza się postój roweru, hulajnogi elektrycznej lub urządzenia
transportu osobistego na drodze dla pieszych w miejscu do tego przeznaczonym,
a w razie braku takiego miejsca – jak najbliżej zewnętrznej krawędzi drogi dla
pieszych najbardziej oddalonej od jezdni oraz równolegle do tej krawędzi, przy
zachowaniu warunków określonych w ust. 1 pkt 2.
Art. 47a.
Kierujący pojazdem w tunelu, podczas zatrzymania wynikającego
z warunków lub przepisów ruchu drogowego, jest obowiązany zachować odstęp od
poprzedzającego pojazdu nie mniejszy niż 5 m.
Art. 49.
1. Zabrania się zatrzymania pojazdu:
1) na przejeździe kolejowym, na przejeździe tramwajowym, na skrzyżowaniu
oraz w odległości mniejszej niż 10 m od przejazdu lub skrzyżowania;
2) na przejściu dla pieszych, na przejeździe dla rowerów oraz w odległości
mniejszej niż 10 m przed tym przejściem lub przejazdem; na drodze
dwukierunkowej o dwóch pasach ruchu zakaz ten obowiązuje także za tym
przejściem lub przejazdem;
3) w tunelu, na moście lub na wiadukcie;
4) na jezdni wzdłuż linii ciągłej oraz w pobliżu jej punktów krańcowych, jeżeli
zmusiłoby to innych kierujących pojazdami wielośladowymi do najeżdżania
na tę linię;
5) na jezdni obok linii przerywanej wyznaczającej krawędź jezdni oraz na jezdni
i na poboczu obok linii ciągłej wyznaczającej krawędź jezdni;
6) w odległości mniejszej niż 10 m od przedniej strony znaku lub sygnału
drogowego, jeżeli zostałyby one zasłonięte przez pojazd;
7) na jezdni przy jej lewej krawędzi, z wyjątkiem zatrzymania lub postoju
pojazdu na obszarze zabudowanym na drodze jednokierunkowej lub na jezdni
dwukierunkowej o małym ruchu;
8) na pasie między jezdniami;
9) w odległości mniejszej niż 15 m od słupka lub tablicy oznaczającej
przystanek, a na przystanku z zatoką – na całej jej długości;
10) w odległości mniejszej niż 15 m od punktów krańcowych wysepki, jeżeli
jezdnia z prawej jej strony ma tylko jeden pas ruchu;
11) na drodze dla pieszych i rowerów, drodze dla rowerów, pasie ruchu dla
rowerów oraz w śluzie dla rowerów, z wyjątkiem roweru.
2. Zabrania się postoju:
1) w miejscu utrudniającym wjazd lub wyjazd, w szczególności do i z bramy,
garażu, parkingu lub wnęki postojowej;
2) w miejscu utrudniającym dostęp do innego prawidłowo zaparkowanego
pojazdu lub wyjazd tego pojazdu;
3) przed i za przejazdem kolejowym, po obu stronach drogi, na odcinku od
przejazdu kolejowego do słupka wskaźnikowego z jedną kreską;
4) w strefie zamieszkania w innym miejscu niż wyznaczone w tym celu;
5) na obszarze zabudowanym, pojazdu lub zespołu pojazdów o dopuszczalnej
masie całkowitej przekraczającej 16 t lub o długości przekraczającej 12 m,
poza wyznaczonymi w tym celu parkingami.
3. Zabrania się zatrzymania lub postoju pojazdu na autostradzie lub drodze
ekspresowej w innym miejscu niż wyznaczone w tym celu. Jeżeli unieruchomienie
pojazdu nastąpiło z przyczyn technicznych, kierujący pojazdem jest obowiązany
usunąć pojazd z jezdni oraz ostrzec innych uczestników ruchu.
4. Zakaz zatrzymania lub postoju pojazdu nie dotyczy unieruchomienia
pojazdu wynikającego z warunków lub przepisów ruchu drogowego.
Art. 50.
1. Kierujący pojazdem jest obowiązany sygnalizować postój pojazdu
silnikowego lub przyczepy z powodu uszkodzenia lub wypadku:
1) na autostradzie lub drodze ekspresowej – w każdym przypadku;
2) na pozostałych drogach o nawierzchni twardej:
a) poza obszarem zabudowanym – w razie postoju na jezdni w miejscu,
w którym jest to zabronione, a na poboczu, jeżeli pojazd nie jest
widoczny z dostatecznej odległości,
b) na obszarze zabudowanym – w razie postoju na jezdni w miejscu,
w którym zatrzymanie jest zabronione.
2. Postój pojazdu, o którym mowa w ust. 1, należy sygnalizować w sposób
następujący:
1) na autostradzie lub drodze ekspresowej – przez:
a) włączenie świateł awaryjnych pojazdu, a jeżeli pojazd nie jest w nie
wyposażony, należy włączyć światła pozycyjne,
b) umieszczenie ostrzegawczego trójkąta odblaskowego w odległości
100 m za pojazdem; trójkąt ten umieszcza się na jezdni lub poboczu,
odpowiednio do miejsca unieruchomienia pojazdu;
2) na pozostałych drogach:
a) poza obszarem zabudowanym – przez umieszczenie w odległości 30–
50 m za pojazdem ostrzegawczego trójkąta odblaskowego i włączenie
świateł awaryjnych; w razie gdy pojazd nie jest wyposażony w światła
awaryjne, należy włączyć światła pozycyjne,
b) na obszarze zabudowanym – przez włączenie świateł awaryjnych,
a jeżeli pojazd nie jest w nie wyposażony, należy włączyć światła
pozycyjne i umieścić ostrzegawczy trójkąt odblaskowy za pojazdem lub
na nim, na wysokości nie większej niż 1 m.
3. Sygnalizowanie, o którym mowa w ust. 1 i 2, obowiązuje przez cały czas
postoju pojazdu.
Art. 50a.
1. Pojazd pozostawiony bez tablic rejestracyjnych lub pojazd,
którego stan wskazuje na to, że nie jest używany, może zostać usunięty z drogi
przez straż gminną lub Policję na koszt właściciela lub posiadacza.
2. Pojazd usunięty w trybie określonym w ust. 1, nieodebrany na wezwanie
gminy przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia, uznaje się
za porzucony z zamiarem wyzbycia się. Pojazd ten przechodzi na własność gminy
z mocy ustawy.
3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się, gdy nieodebranie pojazdu nastąpiło
z przyczyn niezależnych od osoby zobowiązanej.
4. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio, gdy w terminie 6 miesięcy od dnia
usunięcia pojazdu nie została ustalona osoba uprawniona do jego odbioru.
5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, kierując się zasadą
poszanowania prawa własności oraz potrzebą zapewnienia porządku na drogach
publicznych, określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowy tryb oraz jednostki i warunki ich współdziałania w zakresie
usuwania pojazdów bez tablic rejestracyjnych lub których stan wskazuje na
to, że nie są używane;
2) tryb postępowania w zakresie przejęcia pojazdu na własność gminy.
Art. 51.
1. Kierujący pojazdem jest obowiązany używać świateł mijania
podczas jazdy w warunkach normalnej przejrzystości powietrza.
2. W czasie od świtu do zmierzchu w warunkach normalnej przejrzystości
powietrza, zamiast świateł mijania, kierujący pojazdem może używać świateł do
jazdy dziennej.
3. W czasie od zmierzchu do świtu, na nieoświetlonych drogach, zamiast
świateł mijania lub łącznie z nimi, kierujący pojazdem może używać świateł
drogowych, o ile nie oślepi innych kierujących albo pieszych poruszających się
w kolumnie. Kierujący pojazdem, używając świateł drogowych, jest obowiązany
przełączyć je na światła mijania w razie zbliżania się:
1) pojazdu nadjeżdżającego z przeciwka, przy czym jeżeli jeden z kierujących
wyłączył światła drogowe – drugi jest obowiązany uczynić to samo;
2) do pojazdu poprzedzającego, jeżeli kierujący może być oślepiony;
3) pojazdu szynowego lub komunikacji wodnej, jeżeli poruszają się w takiej
odległości, że istnieje możliwość oślepienia kierujących tymi pojazdami.
4. (uchylony)
5. Na drodze krętej, oznaczonej odpowiednimi znakami drogowymi,
kierujący pojazdem może używać przednich świateł przeciwmgłowych od
zmierzchu do świtu, również w warunkach normalnej przejrzystości powietrza.
6. Przepisów ust. 1–3 nie stosuje się do kierującego pojazdem, który nie jest
wyposażony w światła mijania, drogowe lub światła do jazdy dziennej. Kierujący
takim pojazdem w czasie od zmierzchu do świtu lub w tunelu jest obowiązany
używać świateł stanowiących obowiązkowe wyposażenie pojazdu.
7. Przepisy ust. 1–5 stosuje się odpowiednio podczas zatrzymania pojazdu,
wynikającego z warunków lub przepisów ruchu drogowego. Jeżeli zatrzymanie
trwa ponad 1 minutę, dopuszcza się wyłączenie świateł zewnętrznych pojazdu, o ile
na tym samym pasie ruchu, przed tym pojazdem i za nim, stoją inne pojazdy.
Art. 52.
1. Kierujący pojazdem silnikowym lub szynowym, w warunkach
niedostatecznej widoczności, podczas zatrzymania niewynikającego z warunków
ruchu lub przepisów ruchu drogowego oraz podczas postoju, jest obowiązany
używać świateł pozycyjnych przednich i tylnych lub świateł postojowych.
W pojeździe niezłączonym z przyczepą oraz w zespole pojazdów o długości
nieprzekraczającej 6 m dopuszcza się włączenie świateł postojowych jedynie od
strony środka jezdni.
2. Podczas zatrzymania lub postoju, w miejscu oświetlonym w stopniu
zapewniającym widoczność pojazdu lub znajdującym się poza jezdnią i poboczem,
wszystkie światła pojazdu mogą być wyłączone. Przepis ten nie dotyczy pojazdu
szynowego oraz pojazdu, na którym znajduje się urządzenie lub ładunek, wystające
poza pojazd i wymagające oznaczenia odrębnymi światłami.
3. Światło oświetlające przedmioty przydrożne (szperacz) może być włączone
tylko podczas zatrzymania lub postoju, pod warunkiem że nie oślepi innych
uczestników ruchu. Ograniczenie to nie dotyczy pojazdu uprzywilejowanego.
Art. 53.
1. Pojazdem uprzywilejowanym w ruchu drogowym może być
pojazd samochodowy:
1) jednostek ochrony przeciwpożarowej;
2) zespołu ratownictwa medycznego;
3) Policji;
4) jednostki ratownictwa chemicznego;
5) Straży Granicznej;
5a) Biura Nadzoru Wewnętrznego;
6) Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego;
7) Agencji Wywiadu;
7a) Centralnego Biura Antykorupcyjnego;
7b) Służby Kontrwywiadu Wojskowego;
7c) Służby Wywiadu Wojskowego;
8) Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej;
9) Służby Więziennej;
10) Służby Ochrony Państwa;
10a) (uchylony)
10b) (uchylony)
10c) straży gminnych (miejskich);
10d) podmiotów uprawnionych do wykonywania zadań z zakresu ratownictwa
górskiego;
10e) Służby Parku Narodowego;
10f) podmiotów uprawnionych do wykonywania zadań z zakresu ratownictwa
wodnego;
10g) Krajowej Administracji Skarbowej wykorzystywany przez Służbę
Celno-Skarbową;
11) Inspekcji Transportu Drogowego;
12) jednostki niewymienionej w pkt 1–11, jeżeli jest używany w związku
z ratowaniem życia lub zdrowia ludzkiego – na podstawie zezwolenia
ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
1a. Minister właściwy do spraw wewnętrznych stwierdza wygaśnięcie
zezwolenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 12, gdy ustaną okoliczności uzasadniające
wykorzystanie pojazdu jako uprzywilejowanego.
2. Kierujący pojazdem uprzywilejowanym może, pod warunkiem zachowania
szczególnej ostrożności, nie stosować się do przepisów o ruchu pojazdów,
zatrzymaniu i postoju oraz do znaków i sygnałów drogowych tylko w razie, gdy:
1) uczestniczy:
a) w akcji związanej z ratowaniem życia, zdrowia ludzkiego lub mienia
albo koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa lub porządku
publicznego albo
b) w przejeździe kolumny pojazdów uprzywilejowanych,
c) w wykonywaniu zadań związanych bezpośrednio z zapewnieniem
bezpieczeństwa osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe,
którym na mocy odrębnych przepisów przysługuje ochrona;
2) pojazd wysyła jednocześnie sygnały świetlny i dźwiękowy; po zatrzymaniu
pojazdu nie wymaga się używania sygnału dźwiękowego;
3) w pojeździe włączone są światła drogowe lub mijania.
3. Kierujący pojazdem uprzywilejowanym jest obowiązany stosować się do
poleceń i sygnałów dawanych przez osoby kierujące ruchem lub upoważnione do
jego kontroli.
4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, uwzględniając
w szczególności konieczność zapewnienia porządku, sprawności i bezpieczeństwa
ruchu drogowego, określi, w drodze rozporządzenia, okoliczności, w jakich
używane są pojazdy uprzywilejowane w kolumnach.
Art. 54.
1. Pojazd wykonujący na drodze prace porządkowe, remontowe lub
modernizacyjne powinien wysyłać żółte sygnały błyskowe.
2. Kierujący pojazdem, o którym mowa w ust. 1, może, pod warunkiem
zachowania szczególnej ostrożności, nie stosować się do przepisów o obowiązku
jazdy na jezdni lub przy jej prawej krawędzi oraz o zatrzymaniu i postoju, z tym że:
1) na jezdni jednokierunkowej oraz poza obszarem zabudowanym, podczas
oczyszczania drogi ze śniegu, dopuszcza się również jazdę przy lewej
krawędzi jezdni;
2) jazdę po drodze dla pieszych dopuszcza się tylko przy zachowaniu
bezpieczeństwa pieszych.
2a. Kierujący pojazdem, o którym mowa w ust. 1, może korzystać
z autostrady lub drogi ekspresowej nawet wtedy, gdy pojazd ten nie jest pojazdem
samochodowym lub jego konstrukcja uniemożliwia rozwinięcie prędkości co
najmniej 40 km/h.
3. Pojazd, który ze względu na konstrukcję, ładunek lub nietypowe
zachowanie na drodze może zagrażać bezpieczeństwu w ruchu drogowym,
powinien wysyłać żółte sygnały błyskowe.
4. Zabrania się, z zastrzeżeniem art. 31 ust. 1 pkt 5, używania żółtych
sygnałów błyskowych do innych celów niż określone w ust. 1 i 3.
Art. 55.
1. Pojazd do nauki jazdy lub przeprowadzania egzaminu
państwowego oznacza się tablicą kwadratową barwy niebieskiej z białą literą „L”,
umieszczoną na pojeździe. W warunkach niedostatecznej widoczności tablica
umieszczona na pojeździe, z wyłączeniem tablicy na motocyklu, powinna być
oświetlona. Tablica, którą oznaczony jest motocykl, powinna być wykonana
z materiału odblaskowego.
2. Podczas kierowania pojazdem do nauki jazdy przez osobę inną niż osoba
ubiegająca się o uprawnienie do kierowania pojazdem tablica, o której mowa
w ust. 1, powinna być zasłonięta lub złożona.
3. Kierujący pojazdem, przejeżdżając obok pojazdu, o którym mowa w ust. 1,
lub jadąc za nim, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność.
Art. 57.
1. Pojazd przewożący zorganizowaną grupę dzieci lub młodzieży
w wieku do 18 lat oznacza się z przodu i z tyłu kwadratowymi tablicami barwy
żółtej z symbolem dzieci barwy czarnej. W warunkach niedostatecznej
widoczności tablice powinny być oświetlone, chyba że są wykonane z materiału
odblaskowego. Kierujący tym pojazdem jest obowiązany włączyć światła awaryjne
podczas wsiadania lub wysiadania dzieci lub młodzieży.
2. Kierujący pojazdem, omijając pojazd, o którym mowa w ust. 1, jest
obowiązany w czasie wsiadania lub wysiadania dzieci lub młodzieży zachować
szczególną ostrożność i w razie potrzeby zatrzymać się.
3. Zabrania się oznaczania pojazdu tablicami, o których mowa w ust. 1,
w czasie, gdy dzieci lub młodzież nie są przewożone.
Art. 57a.
1. Kierujący autobusem szkolnym podczas wsiadania lub
wysiadania dzieci jest obowiązany włączyć światła awaryjne.
2. Kierujący pojazdem, przejeżdżając obok autobusu szkolnego, jest
obowiązany zachować szczególną ostrożność.
3. Jeżeli autobus szkolny przewozi inne osoby lub nie przewozi żadnych osób,
tablice z napisem „autobus szkolny” powinny być zdjęte, zasłonięte lub złożone.
Art. 58.
1. Pojazd przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu osób
niepełnosprawnych oznacza się z przodu i z tyłu tablicami barwy niebieskiej
z międzynarodowym symbolem wózka inwalidzkiego barwy białej. Tablice te
powinny być wykonane z materiału odblaskowego. Kierujący tym pojazdem jest
obowiązany włączyć światła awaryjne podczas wsiadania lub wysiadania osoby
niepełnosprawnej.
2. Kierujący pojazdem, omijając pojazd, o którym mowa w ust. 1, jest
obowiązany w czasie wsiadania lub wysiadania osoby niepełnosprawnej zachować
szczególną ostrożność i w razie potrzeby zatrzymać się.
Art. 59.
1. Pojazd zarejestrowany w Rzeczypospolitej Polskiej, który ma być
używany w ruchu międzynarodowym, powinien być oznaczony znakiem z literami
„PL”.
2. Pojazd zarejestrowany za granicą uczestniczący w ruchu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej powinien być oznaczony znakiem określającym
państwo, w którym jest zarejestrowany.
3. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1 i 2, uważa się za spełniony, jeżeli na
tablicy rejestracyjnej jest umieszczony znak określający państwo, w którym pojazd
został zarejestrowany.
Art. 60.
1. Zabrania się:
1) używania pojazdu w sposób zagrażający bezpieczeństwu osoby znajdującej
się w pojeździe lub poza nim;
2) zakrywania świateł oraz urządzeń sygnalizacyjnych, tablic rejestracyjnych lub
innych wymaganych tablic albo znaków, które powinny być widoczne;
3) ozdabiania tablic rejestracyjnych oraz umieszczania z przodu lub z tyłu
pojazdu znaków, napisów lub przedmiotów, które ograniczają czytelność tych
tablic;
3a) umieszczania na pojeździe tablic (tablicy) rejestracyjnych w innym miejscu
niż konstrukcyjnie do tego przeznaczone;
3b) umieszczania na pojeździe jednorzędowych zmniejszonych tablic
rejestracyjnych, jeżeli pojazd nie posiada zmniejszonych wymiarów miejsca
konstrukcyjnie przeznaczonego do umieszczenia tablicy rejestracyjnej;
4) umieszczania na pojeździe znaku określającego inne państwo niż to, w którym
pojazd został zarejestrowany.
1a. Utrzymywanie tablic (tablicy) rejestracyjnych i innych wymaganych
oznaczeń pojazdu w należytym stanie oraz zapewnienie ich czytelności jest
obowiązkiem kierującego pojazdem.
2. Zabrania się kierującemu:
1) oddalania się od pojazdu, gdy silnik jest w ruchu;
2) używania pojazdu w sposób powodujący uciążliwości związane z nadmierną
emisją spalin do środowiska lub nadmiernym hałasem;
3) pozostawiania pracującego silnika podczas postoju na obszarze
zabudowanym; nie dotyczy to pojazdu wykonującego czynności na drodze;
4) ciągnięcia za pojazdem kierującego hulajnogą elektryczną lub urządzeniem
transportu osobistego, osoby poruszającej się przy użyciu urządzenia
wspomagającego ruch, osoby na sankach lub innym podobnym urządzeniu,
zwierzęcia lub ładunku;
5) używania opon z umieszczonymi w nich na trwałe elementami
przeciwślizgowymi.
3. Używanie łańcuchów przeciwślizgowych na oponach jest dozwolone tylko
na drodze pokrytej śniegiem.
4. Zakazu, o którym mowa w ust. 2 pkt 5, nie stosuje się do:
1) pojazdów samochodowych biorących udział w rajdach zimowych
i wyścigach zimowych za zgodą zarządcy drogi, wyrażoną w trybie
określonym w art. 65a ust. 3 pkt 7a;
2) rowerów.
Art. 61.
1. Ładunek nie może powodować przekroczenia dopuszczalnej masy
całkowitej lub dopuszczalnej ładowności pojazdu.
2. Ładunek na pojeździe umieszcza się w taki sposób, aby:
1) nie powodował przekroczenia dopuszczalnych nacisków osi pojazdu na
drogę;
2) nie naruszał stateczności pojazdu;
3) nie utrudniał kierowania pojazdem;
4) nie ograniczał widoczności drogi lub nie zasłaniał świateł, urządzeń
sygnalizacyjnych, tablic rejestracyjnych lub innych tablic albo znaków,
w które pojazd jest wyposażony.
3. Ładunek umieszczony na pojeździe powinien być zabezpieczony przed
zmianą położenia lub wywoływaniem nadmiernego hałasu. Nie może on mieć
odrażającego wyglądu lub wydzielać odrażającej woni.
4. Urządzenia służące do mocowania ładunku powinny być zabezpieczone
przed rozluźnieniem się, swobodnym zwisaniem lub spadnięciem podczas jazdy.
5. Ładunek sypki może być umieszczony tylko w szczelnej skrzyni
ładunkowej, zabezpieczonej dodatkowo odpowiednimi zasłonami
uniemożliwiającymi wysypywanie się ładunku na drogę.
6. Ładunek wystający poza płaszczyzny obrysu pojazdu może być na nim
umieszczony tylko przy zachowaniu następujących warunków:
1) ładunek wystający poza boczne płaszczyzny obrysu pojazdu może być
umieszczony tylko w taki sposób, aby całkowita szerokość pojazdu
z ładunkiem nie przekraczała 2,55 m, a przy szerokości pojazdu 2,55 m nie
przekraczała 3 m, jednak pod warunkiem umieszczenia ładunku tak, aby
z jednej strony nie wystawał na odległość większą niż 23 cm;
2) ładunek nie może wystawać z tyłu pojazdu na odległość większą niż 2 m od
tylnej płaszczyzny obrysu pojazdu lub zespołu pojazdów; w przypadku
przyczepy kłonicowej odległość tę liczy się od osi przyczepy;
3) ładunek nie może wystawać z przodu pojazdu na odległość większą niż 0,5 m
od przedniej płaszczyzny obrysu i większą niż 1,5 m od siedzenia dla
kierującego.
7. Przy przewozie drewna długiego dopuszcza się wystawanie ładunku z tyłu
za przyczepę kłonicową na odległość nie większą niż 5 m.
8. Ładunek wystający poza przednią lub boczne płaszczyzny obrysu pojazdu
powinien być oznaczony. Dotyczy to również ładunku wystającego poza tylną
płaszczyznę obrysu pojazdu na odległość większą niż 0,5 m.
9. Ustala się następujące oznakowanie ładunku:
1) ładunek wystający z przodu pojazdu oznacza się chorągiewką barwy
pomarańczowej lub dwoma białymi i dwoma czerwonymi pasami, tak aby
były widoczne z boków i z przodu pojazdu, a w okresie niedostatecznej
widoczności ponadto światłem białym umieszczonym na najbardziej
wystającej do przodu części ładunku;
2) ładunek wystający z boku pojazdu oznacza się chorągiewką barwy
pomarańczowej o wymiarach co najmniej 50 x 50 cm, umieszczoną przy
najbardziej wystającej krawędzi ładunku, a ponadto w okresie niedostatecznej
widoczności białym światłem odblaskowym skierowanym do przodu oraz
czerwonym światłem i czerwonym światłem odblaskowym skierowanym do
tyłu; światła te nie powinny znajdować się w odległości większej niż 40 cm
od najbardziej wystającej krawędzi ładunku; jeżeli długość wystającego
z boku ładunku, mierzona wzdłuż pojazdu, przekracza 3 m, to chorągiewkę
i światła umieszcza się odpowiednio przy przedniej i tylnej części ładunku;
3) ładunek wystający z tyłu pojazdu oznacza się pasami białymi i czerwonymi
umieszczonymi bezpośrednio na ładunku lub na tarczy na jego tylnej
płaszczyźnie albo na zawieszonej na końcu ładunku bryle geometrycznej (np.
stożku, ostrosłupie); widoczna od tyłu łączna powierzchnia pasów powinna
wynosić co najmniej 1000 cm , przy czym nie może być mniej niż po dwa
pasy każdej barwy; ponadto w okresie niedostatecznej widoczności na
najbardziej wystającej do tyłu krawędzi ładunku umieszcza się czerwone
światło i czerwone światło odblaskowe; przy przewozie drewna długiego
zamiast oznakowania pasami białymi i czerwonymi dopuszcza się
oznakowanie końca ładunku chorągiewką lub tarczą barwy pomarańczowej;
4) ładunek wystający z tyłu samochodu osobowego lub przyczepy ciągniętej
przez samochód osobowy może być oznaczony chorągiewką barwy czerwonej
o wymiarach co najmniej 50 x 50 cm, umieszczoną przy najbardziej
wystającej krawędzi ładunku.
10. Wysokość pojazdu z ładunkiem nie może przekraczać 4 m.
11. (uchylony)
12. (uchylony)
13. (uchylony)
14. (uchylony)
15. Przy przewozie drewna jego rzeczywistą masę ustala się jako iloczyn
objętości ładunku i normatywnej gęstości ustalonej dla danego gatunku drewna.
16. Minister właściwy do spraw środowiska i minister właściwy do spraw
gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu określą,
w drodze rozporządzenia, gęstość drewna, uwzględniając w szczególności gatunki
drewna mające zastosowanie w przemyśle i budownictwie, jego rodzaj i postać,
w jakiej jest ono przewożone, mając na uwadze potrzebę ustalenia masy
przewożonego drewna w celu uniknięcia przekroczenia nacisków osi pojazdów
i ograniczenia negatywnego wpływu na stan techniczny dróg.
17. Minister właściwy do spraw transportu może określić, w drodze
rozporządzenia, sposób przewozu ładunku, mając na względzie sposób jego
rozmieszczenia i wpływ mocowania ładunku na pojeździe oraz zapewnienie
bezpieczeństwa ruchu drogowego i ochronę środowiska.
Art. 62.
1. Rzeczywista masa całkowita przyczepy ciągniętej przez:
1) samochód osobowy, samochód ciężarowy o dopuszczalnej masie całkowitej
nieprzekraczającej 3,5 t lub autobus – nie może przekraczać rzeczywistej
masy całkowitej pojazdu ciągnącego;
2) samochód ciężarowy o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 t
– nie może przekraczać rzeczywistej masy całkowitej tego samochodu
powiększonej o 40%;
3) motocykl lub motorower – nie może przekraczać masy własnej motocykla lub
motoroweru, jednak nie może przekraczać 100 kg.
2. Przepis ust. 1 nie dotyczy naczep.
3. Przepisy ust. 1 i 2 nie dotyczą pojazdów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej, Policji, Straży Granicznej oraz jednostek ochrony przeciwpożarowej.
4. Zespół pojazdów może składać się najwyżej z 3 pojazdów, a zespół
ciągnięty przez pojazd silnikowy inny niż ciągnik rolniczy lub pojazd wolnobieżny
– z 2 pojazdów.
4a. Długość zespołu 2 pojazdów nie może przekraczać 18,75 m, a 3 pojazdów
– 22 m, z wyjątkiem zespołu pojazdów złożonego z:
1) pojazdu samochodowego i naczepy, których długość nie może przekraczać
16,5 m;
2) motocykla i przyczepy, motoroweru i przyczepy, roweru i przyczepy, wózka
rowerowego i przyczepy, którego długość nie może przekraczać 4 m.
4b. Przejazd zespołu pojazdów:
1) złożonego z liczby pojazdów większej niż określona w ust. 4 wymaga
zezwolenia, o którym mowa w art. 64d;
2) o długości większej niż określona w ust. 4a wymaga zezwolenia, o którym
mowa odpowiednio w art. 64c albo art. 64d.
5. Długości zespołów pojazdów określone w ust. 4a nie dotyczą tramwajów.
Art. 63.
1. Przewóz osób może odbywać się tylko pojazdem do tego
przeznaczonym lub przystosowanym. Liczba przewożonych osób nie może
przekraczać liczby miejsc określonych w dowodzie rejestracyjnym,
z zastrzeżeniem ust. 4. W pojeździe niepodlegającym rejestracji liczba
przewożonych osób wynika z konstrukcyjnego przeznaczenia pojazdu.
2. Dopuszcza się przewóz osób samochodem ciężarowym poza kabiną
kierowcy, pod warunkiem że:
1) pojazd odpowiada wymaganym warunkom technicznym do przewozu osób;
2) osoby nie znajdują się między ładunkiem a kabiną kierowcy;
3) osoby przewożone są na miejscach siedzących;
4) pojazd nie przekracza prędkości 50 km/h.
3. Zabrania się przewozu osób w przyczepie, z tym że dopuszcza się przewóz:
1) dzieci do szkół lub przedszkoli i z powrotem w przyczepie dostosowanej do
przewozu osób, ciągniętej przez ciągnik rolniczy;
2) konwojentów, drużyn roboczych i osób wykonujących czynności ładunkowe
w przyczepie ciągniętej przez ciągnik rolniczy pod warunkiem, że:
a) liczba przewożonych osób nie przekracza 5,
b) osoby stojące trzymają się uchwytów,
c) osoby nie znajdują się pomiędzy ładunkiem a przednią ścianą przyczepy,
d) prędkość zespołu pojazdów nie przekracza 20 km/h;
3) osób w przyczepie (przyczepach) kolejki turystycznej pod warunkiem, że
osoby te przewożone są wyłącznie na miejscach siedzących;
4) dzieci w przyczepie przystosowanej konstrukcyjnie do przewozu osób,
ciągniętej przez rower lub wózek rowerowy.
4. Przepisów ust. 1–3 nie stosuje się do przewozu pojazdami Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej, Policji, Straży Granicznej, Służby Więziennej oraz
jednostek ochrony przeciwpożarowej.
5. Kierującemu pojazdem silnikowym, który przewozi osobę, zabrania się
palenia tytoniu lub spożywania pokarmów w czasie jazdy. Nie dotyczy to
kierującego samochodem ciężarowym, który przewozi osobę w kabinie kierowcy,
i kierującego samochodem osobowym, z wyjątkiem taksówki.
6. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, warunki
przewozu osób pojazdami Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, mając na
uwadze bezpieczeństwo przewożonych osób.
7. Minister właściwy do spraw wewnętrznych i Minister Sprawiedliwości
określą, w drodze rozporządzenia, warunki przewozu osób pojazdami Policji,
Straży Granicznej, Służby Więziennej oraz jednostek ochrony przeciwpożarowej,
mając na uwadze bezpieczeństwo przewożonych osób.
Art. 64.
1. Ruch pojazdu nienormatywnego jest dozwolony pod warunkiem:
1) uzyskania zezwolenia na przejazd pojazdu nienormatywnego odpowiedniej
kategorii, wydawanego, w drodze decyzji administracyjnej, przez właściwy
organ, a w przypadku pojazdu nienormatywnego należącego do Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej pod warunkiem uzyskania zezwolenia wojskowego
na przejazd drogowy, wydawanego przez właściwy organ wojskowy;
2) przestrzegania warunków przejazdu określonych w zezwoleniu, o którym
mowa w pkt 1;
3) pilotowania przejazdu pojazdu nienormatywnego na warunkach i w sposób
określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 64i ust. 2, w tym przez
wymaganą liczbę pojazdów wyposażonych i oznakowanych zgodnie z tymi
przepisami;
4) zachowania szczególnej ostrożności przez kierującego pojazdem
nienormatywnym.
2. Zabrania się przewozu pojazdem nienormatywnym ładunków innych niż
ładunek niepodzielny, z wyłączeniem pojazdów nienormatywnych uprawnionych
do poruszania się na podstawie zezwolenia kategorii I.
3. Wymiary, masa, naciski osi pojazdów nienormatywnych uprawnionych do
poruszania się na podstawie zezwoleń kategorii I–V oraz drogi, po których pojazdy
te mogą się poruszać, są określone w tabeli stanowiącej załącznik nr 1 do ustawy.
4. Kierujący pojazdem nienormatywnym jest obowiązany mieć przy sobie i
okazywać uprawnionym osobom zezwolenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1.
5. Organ wydający zezwolenie na przejazd pojazdu nienormatywnego
prowadzi rejestr wydanych zezwoleń. W rejestrze umieszcza się następujące dane:
1) numer zezwolenia;
2) datę wydania zezwolenia;
3) kategorię zezwolenia;
4) podmiotu, na który zezwolenie zostało wydane;
5) pojazdu lub zespołu pojazdów, jeżeli zostały określone w zezwoleniu.
Art. 64b.
1. Zezwolenie kategorii I jest wydawane na przejazd
nienormatywnego pojazdu wolnobieżnego, ciągnika rolniczego albo zespołu
pojazdów składającego się z pojazdu wolnobieżnego lub ciągnika rolniczego
i przyczepy specjalnej.
2. Zezwolenie wydaje się na wniosek podmiotu wykonującego przejazd. Do
wniosku dołącza się dowód wniesienia opłaty za wydanie zezwolenia.
3. Zezwolenie wydaje starosta właściwy ze względu na siedzibę
wnioskodawcy albo miejsce rozpoczęcia przejazdu. Zezwolenie wydaje się po
uiszczeniu opłaty, w terminie 3 dni roboczych od dnia złożenia wniosku o jego
wydanie.
4. Zezwolenie wydaje się na okres 12 miesięcy, wskazując w nim:
1) podmiot wykonujący przejazd;
2) pojazd, którym będzie wykonywany przejazd.
5. Do ruchu pojazdu nienormatywnego, o którym mowa w ust. 1, nie stosuje
się przepisu art. 64 ust. 1 pkt 3.
Art. 64c.
1. Zezwolenia kategorii II–IV na przejazd pojazdu
nienormatywnego są wydawane na wskazany we wniosku okres: miesiąca,
6 miesięcy, 12 miesięcy lub 24 miesięcy.
2. Zezwolenie wydaje się na wniosek zainteresowanego podmiotu. Do
wniosku dołącza się dowód wniesienia opłaty za wydanie zezwolenia.
3. Zezwolenie wydaje:
1) właściwy ze względu na siedzibę wnioskodawcy albo miejsce rozpoczęcia
przejazdu starosta – w zakresie zezwoleń kategorii II;
2) Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad – w zakresie zezwoleń
kategorii III i IV.
4. Zezwolenia kategorii II i III przy wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej wydaje także naczelnik urzędu celno-skarbowego.
5. Zezwolenie kategorii III uprawnia do poruszania się pojazdami i drogami,
określonymi dla zezwolenia kategorii II.
6. (uchylony)
7. Zezwolenie wydaje się po uiszczeniu opłaty, w terminie 3 dni roboczych od
dnia złożenia wniosku o jego wydanie. W przypadku niewydania zezwolenia
zwraca się wniesioną opłatę.
8. Zezwolenie wydaje się dla podmiotu wykonującego przejazd, bez
wskazania pojazdu, którym przejazd będzie wykonywany.
9. Podmiot posiadający zezwolenie kategorii IV, planujący wykonanie
przejazdu przez most lub wiadukt po drogach innych niż krajowe pojazdem,
którego rzeczywista masa całkowita jest większa od dopuszczalnej, jest
obowiązany zawiadomić pisemnie właściwego dla tego mostu lub wiaduktu
zarządcę drogi o terminie i trasie planowanego przejazdu, w terminie 7 dni
roboczych przed datą planowanego przejazdu, przy czym 7. dzień terminu jest
ostatecznym dniem wpływu zawiadomienia do organu.
10. Zarządca drogi w przypadku, o którym mowa w ust. 9, najpóźniej 3 dni
przed datą planowanego przejazdu potwierdza przyjęcie zawiadomienia i może
określić warunki przejazdu przez most lub wiadukt albo zgłosić uzasadniony
sprzeciw.
11. Warunki przejazdu pojazdu nienormatywnego przez most lub wiadukt
określa zarządca drogi, ustalając, zależnie od potrzeb, ograniczenia w zakresie
ruchu, sposób przejazdu oraz przystosowanie obiektu do przejazdu.
12. Zarządca drogi może zgłosić sprzeciw, o którym mowa w ust. 10, jeżeli
stan technicznej sprawności mostu lub wiaduktu, po którym planowany jest
przejazd pojazdu nienormatywnego, określony na podstawie przepisów Prawa
budowlanego, uniemożliwia wykonanie tego przejazdu.
13. Zabrania się wykonywania przejazdu przez most lub wiadukt
w przypadku zgłoszenia sprzeciwu albo niezgodnie z warunkami przejazdu przez
ten obiekt.
Art. 64d.
1. Zezwolenie kategorii V na przejazd pojazdu nienormatywnego
jest wydawane na jednokrotny lub wielokrotny przejazd po drogach publicznych
w wyznaczonym czasie, na trasie wyznaczonej w zezwoleniu. Zezwolenie wydaje
się dla pojazdu, którego ruch, ze względu na jego wymiary, masę lub naciski osi,
nie jest możliwy na podstawie zezwoleń kategorii I–IV.
2. Zezwolenie może być wydane, pod warunkiem że:
1) ładunek jest niepodzielny;
2) uzyskano na przejazd zgodę zarządcy drogi, właściwego dla trasy przejazdu;
3) istnieją możliwości wyznaczenia trasy przejazdu zapewniającej
bezpieczeństwo oraz efektywność ruchu drogowego, a w szczególności:
a) natężenie ruchu umożliwia bezpieczny przejazd pojazdu
nienormatywnego,
b) stan technicznej sprawności budowli usytuowanych w ciągu
rozpatrywanej trasy przejazdu, określony na podstawie przepisów Prawa
budowlanego, umożliwia przejazd,
c) przejazd nie stwarza zagrożenia stanu technicznego obiektów
budowlanych położonych w pobliżu trasy przejazdu.
3. Zezwolenie wydaje się na wniosek zainteresowanego podmiotu. Do
wniosku dołącza się dowód wniesienia opłaty za wydanie zezwolenia. W
przypadku niewydania zezwolenia zwraca się wniesioną opłatę.
4. Zezwolenie wydaje, po uzgodnieniu z innymi zarządcami dróg i po
uiszczeniu opłaty, Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, w terminie
14 dni roboczych od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 5. Jeżeli trasa
przejazdu pojazdu nienormatywnego przebiega w granicach administracyjnych
miasta na prawach powiatu i nie przebiega autostradą lub drogą ekspresową,
zezwolenie wydaje prezydent miasta.
5. Zarządca drogi właściwy ze względu na kategorię drogi, po której jest
planowany przejazd, uzgadnia trasę przejazdu w terminie 7 dni roboczych od dnia
otrzymania pisemnego zapytania organu wydającego zezwolenie, uwzględniając
warunki przejazdu i stan techniczny drogi. W przypadku braku odpowiedzi na
zapytanie uznaje się trasę za uzgodnioną.
6. Jeżeli przejazd pojazdu nienormatywnego wymaga określenia zakresu
przystosowania infrastruktury drogowej położonej na trasie przejazdu, termin
wydania zezwolenia może ulec przedłużeniu do 30 dni, z tym że organ wydający
zezwolenie jest obowiązany powiadomić o tym podmiot składający wniosek
w terminie 7 dni od dnia złożenia wniosku.
7. Koszty związane z przystosowaniem odcinków dróg do przejazdu pojazdu
nienormatywnego ponosi podmiot wykonujący ten przejazd.
8. Do kosztów, o których mowa w ust. 7, zalicza się koszty dostosowania
infrastruktury drogowej na trasie przejazdu pojazdu nienormatywnego, dostaw,
usług lub robót, wskazanych w zezwoleniu na przejazd pojazdu nienormatywnego,
w tym koszty:
1) wykonania niezbędnych ekspertyz i badań odcinków dróg i drogowych
obiektów inżynierskich;
2) przygotowania niezbędnej dokumentacji projektowej i kosztorysowej;
3) czasowego usunięcia ograniczeń skrajni drogowej;
4) wykonania wzmocnienia odcinków dróg i drogowych obiektów
inżynierskich;
5) wykonania robót zabezpieczających na trasie przejazdu pojazdu;
6) dokonania geometrycznych korekt trasy przejazdu lub występujących w jej
ciągu skrzyżowań;
7) budowy lub dostosowania lokalnych objazdów występujących na trasie
przejazdu pojazdu;
8) wykonania prac związanych z przywróceniem odcinków dróg do stanu
poprzedniego lub stanu uzgodnionego z właściwym zarządcą drogi;
9) dokonania zmian w organizacji ruchu lub przywrócenia jej stanu
poprzedniego lub stanu uzgodnionego z właściwym zarządcą drogi.
9. Zezwolenie wydaje się dla podmiotu wykonującego przejazd pojazdem
nienormatywnym, wskazując w nim:
1) okres ważności zezwolenia;
2) trasę przejazdu;
3) liczbę przejazdów;
4) pojazd, którym będzie wykonywany przejazd;
5) warunki przejazdu, w tym zakres dostosowania infrastruktury drogowej na
trasie przejazdu;
6) sposób pilotowania, o ile jest ono wymagane.
10. Zezwolenie jest ważne przez okres:
1) 14 dni – w przypadku zezwolenia na jednokrotny przejazd,
2) 30 dni – w przypadku zezwolenia na wielokrotny przejazd
– liczonych od dnia wskazanego we wniosku o wydanie zezwolenia.
11. Opłatę za wydanie zezwolenia ustala się zgodnie z wzorem:
O = p + (n – 1) × 0,7 × p ,
w którym poszczególne symbole oznaczają:
– O – wysokość opłaty za wydanie zezwolenia,
– n – liczbę przejazdów pojazdu nienormatywnego,
– p – stawkę opłaty za wydanie zezwolenia na jednokrotny przejazd pojazdu
nienormatywnego.
Art. 64e.
1. Przepisy art. 64 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 2 i 3 i art. 64b–64d nie
dotyczą:
1) autobusu – w zakresie nacisków osi;
2) pojazdu, którego szerokość i długość bez ładunku nie są większe od
dopuszczalnych, przewożącego ładunek na zasadach określonych
w art. 61 ust. 6, 8 i 9;
3) pojazdu biorącego udział w akcjach ratowniczych oraz przy bezpośredniej
likwidacji skutków klęsk żywiołowych;
3a) pojazdu dostarczającego do szpitali wyposażenie i zaopatrzenie niezbędne do
zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych w okresie obowiązywania stanu
zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego na podstawie
ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i
chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2021 r. poz. 2069 i 2120 oraz z 2022 r.
poz. 64 i 655);
4) pojazdu zarządu drogi;
5) pojazdu Policji, Inspekcji Transportu Drogowego, Służby Ochrony Państwa,
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnego
Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Służby Więziennej, Krajowej
Administracji Skarbowej wykorzystywanego przez Służbę Celno-Skarbową
oraz jednostek ochrony przeciwpożarowej, wykonującego zadania tych służb.
1a. W przypadku przejazdu pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 3a, podmiot
wykonujący przejazd informuje o nim zarządców dróg właściwych dla trasy
przejazdu.
2. Minister właściwy do spraw transportu może zwolnić, w drodze decyzji
administracyjnej, z obowiązku uzyskania zezwolenia na przejazd pojazdu
nienormatywnego pojazd wykonujący przejazd w ramach pomocy humanitarnej
lub medycznej, pod warunkiem uzyskania na przejazd zgody zarządców dróg
właściwych dla trasy przejazdu.
3. Zwolnienie, o którym mowa w ust. 2, wydaje się na wniosek
zainteresowanego podmiotu wykonującego przejazd i właściwego organu
państwowego, samorządowego lub organizacji humanitarnej.
Art. 64ea.
W przypadku wykonywania przejazdu pojazdem nienormatywnym
na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 64 ust. 1 pkt 1, kategorii innej niż
wymagana albo na podstawie zezwolenia kategorii V z przekroczonymi
parametrami technicznymi pojazdu lub zespołu pojazdów wskazanymi w tym
zezwoleniu, przejazd pojazdu nienormatywnego uznaje się za wykonywany bez
zezwolenia.
Art. 64f.
1. Ustala się maksymalną wysokość stawek opłat za wydanie
zezwolenia na przejazd pojazdu nienormatywnego w:
1) kategorii I – 120 zł;
2) kategorii II – 2400 zł;
3) kategorii III – 3600 zł;
4) kategorii IV – 5800 zł;
5) kategorii V na jednokrotny przejazd:
a) pojazdu, którego wymiary przekraczają wielkości ustalone dla kategorii
II i III i którego naciski osi i masa nie są większe od dopuszczalnych –
600 zł,
b) w pozostałych przypadkach – 2000 zł.
2. Maksymalne stawki opłat za wydanie zezwolenia ulegają corocznie
zmianie na następny rok kalendarzowy w stopniu odpowiadającym
średniorocznemu wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem,
ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
3. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
wysokość opłat za wydanie zezwolenia na przejazd pojazdu nienormatywnego
w poszczególnych kategoriach zezwoleń, z uwzględnieniem okresu, na jaki będą
wydawane, kosztów wydania zezwolenia i stopnia oddziaływania przejazdu
pojazdu nienormatywnego na infrastrukturę drogową.
Art. 64g.
1. Opłaty za wydanie zezwolenia na przejazd pojazdu
nienormatywnego są przekazywane przez:
1) starostę – do budżetów właściwych jednostek samorządu terytorialnego, za
zezwolenia kategorii I i II;
2) naczelnika urzędu celno-skarbowego – do budżetu powiatu właściwego ze
względu na siedzibę naczelnika urzędu celno-skarbowego, za zezwolenia
kategorii II;
3) naczelnika urzędu celno-skarbowego i Generalnego Dyrektora Dróg
Krajowych i Autostrad – na wyodrębniony rachunek bankowy Generalnej
Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, za zezwolenia kategorii III–V;
4) prezydenta miasta na prawach powiatu – do budżetu miasta, za zezwolenia
kategorii V.
2. Środki z opłat gromadzone na wyodrębnionym rachunku bankowym
Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad są przekazywane w terminie
pierwszych 2 dni roboczych następujących po tygodniu, w którym wydano
zezwolenie, na rachunek Krajowego Funduszu Drogowego, z przeznaczeniem na
budowę lub przebudowę dróg krajowych, drogowych obiektów inżynierskich
i przepraw promowych oraz na zakup urządzeń do ważenia pojazdów.
3. Urzędy celno-skarbowe otrzymują prowizję od pobranych opłat za wydanie
zezwolenia w wysokości 12% pobranej opłaty.
4. Prowizja, o której mowa w ust. 3, stanowi dochód budżetu państwa.
5. Od opłat za wydanie zezwolenia urzędy celno-skarbowe odliczają prowizję,
a pozostałą część opłaty, w terminie 4 dni po upływie każdych kolejnych 10 dni
miesiąca, przekazują odpowiednio do podmiotów wymienionych w ust. 1 pkt 2 i 3.
Art. 64h.
Minister właściwy do spraw transportu dokona wyboru producenta
blankietów zezwoleń na przejazd pojazdu nienormatywnego.
Art. 64i.
1. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze
rozporządzenia:
1) warunki dystrybucji blankietów zezwoleń na przejazd pojazdu
nienormatywnego,
2) sposób i tryb wydawania zezwoleń na przejazd pojazdu nienormatywnego,
3) warunki wyznaczania trasy przejazdu oraz kryteria ustalania warunków
przejazdu pojazdu nienormatywnego, w tym przejazdu przez most lub
wiadukt,
4) wzory zezwoleń na przejazd pojazdu nienormatywnego oraz wzory
dokumentów związanych z wydawaniem tych zezwoleń
– mając na uwadze potrzebę ujednolicenia zezwoleń i ułatwienie ich identyfikacji
oraz sprawność dystrybucji blankietów zezwoleń, a także konieczność zapewnienia
sprawności i przejrzystości procedury administracyjnej wydawania zezwoleń oraz
bezpieczeństwa infrastruktury drogowej i bezpieczeństwa przejazdu pojazdu
nienormatywnego.
2. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe warunki i sposób pilotowania pojazdów nienormatywnych oraz
wyposażenie i oznakowanie pojazdów wykonujących pilotowanie, mając na
uwadze potrzebę zapewnienia rozpoznawalności przejazdu pojazdu
nienormatywnego oraz bezpieczeństwa ruchu drogowego podczas takiego
przejazdu.
3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych i Minister Sprawiedliwości
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu określą, w drodze
rozporządzenia, warunki poruszania się po drogach pojazdów nienormatywnych,
o których mowa w art. 64e ust. 1 pkt 5, mając na uwadze konieczność zapewnienia
porządku, sprawności i bezpieczeństwa ruchu drogowego.
4. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia:
1) organy wojskowe właściwe do wydawania zezwoleń wojskowych na
przejazdy drogowe,
2) sposób i tryb wydawania zezwoleń wojskowych na przejazdy drogowe,
3) wzory zezwoleń wojskowych na przejazdy drogowe oraz wzory dokumentów
związanych z ich wydaniem,
4) sposób organizacji i oznakowania kolumn pojazdów,
5) warunki i sposób pilotowania pojazdów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej oraz oznakowanie i wyposażenie pojazdu pilotującego
– mając na uwadze potrzebę ujednolicenia procedury wydawania zezwoleń
wojskowych na przejazdy drogowe, sprawności wydawania zezwoleń wojskowych
na przejazd drogowy oraz zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego podczas
przejazdu pojazdów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Art. 65.
Zawody sportowe, rajdy, wyścigi, przewóz osób kolejką turystyczną
i inne imprezy, które powodują utrudnienia w ruchu lub wymagają korzystania
z drogi w sposób szczególny, mogą się odbywać pod warunkiem zapewnienia
bezpieczeństwa porządku podczas trwania imprezy oraz uzyskania zezwolenia na
jej przeprowadzenie.
Art. 65a.
1. Organizator imprezy jest obowiązany zapewnić bezpieczeństwo
osobom obecnym na imprezie oraz porządek podczas trwania imprezy.
2. Organizator imprezy jest obowiązany zapewnić:
1) spełnienie wymagań określonych w szczególności w przepisach prawa
budowlanego, przepisach sanitarnych, przepisach dotyczących ochrony
przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska;
2) wyróżniającą się elementami ubioru służbę porządkową i informacyjną;
3) pomoc medyczną i przedmedyczną, dostosowaną do liczby uczestników
imprezy, a także odpowiednie zaplecze higieniczno-sanitarne;
4) drogi ewakuacyjne oraz drogi umożliwiające dojazd służb ratowniczych
i Policji, Straży Granicznej oraz Żandarmerii Wojskowej;
5) warunki zorganizowania łączności między podmiotami biorącymi udział
w zabezpieczeniu imprezy;
6) sprzęt ratowniczy i gaśniczy oraz środki gaśnicze niezbędne do
zabezpieczenia działań ratowniczo-gaśniczych;
7) w razie potrzeby pomieszczenie dla służb kierujących zabezpieczeniem
imprezy;
8) środki techniczne niezbędne do zabezpieczenia imprezy, a w szczególności:
a) znaki lub tablice ostrzegawcze i informacyjne,
b) liny, taśmy lub wstęgi służące do oznaczenia trasy lub miejsca imprezy,
c) bariery, płotki lub przegrody służące do odgradzania miejsca imprezy.
3. Organizator imprezy jest obowiązany:
1) uzgodnić z organami zarządzającymi ruchem na drogach przebieg trasy, na
której ma się odbyć impreza;
2) współdziałać z Policją oraz, jeżeli impreza odbywa się w strefie nadgranicznej
albo na drogach przebiegających przez tereny lub przyległych do terenów
będących w zarządzie jednostek organizacyjnych podporządkowanych lub
nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej lub na drogach
przyległych do tych terenów, odpowiednio ze Strażą Graniczną lub
Żandarmerią Wojskową:
a) uzgadniając przebieg trasy lub miejsce imprezy,
b) stosując polecenia dotyczące prawidłowego zabezpieczenia imprezy,
c) dokonując wspólnego objazdu trasy lub miejsca imprezy;
3) sporządzić plan określający sposoby zapewnienia bezpieczeństwa i porządku
publicznego podczas imprezy na terenie poszczególnych województw,
obejmujący:
a) listę osób wchodzących w skład służby porządkowej, ich rozmieszczenie
oraz elementy ubioru wyróżniające te osoby,
b) pisemną instrukcję określającą zadania służb porządkowych,
opracowaną w uzgodnieniu z Policją,
c) rodzaj i ilość środków technicznych, o których mowa w ust. 2 pkt 8, oraz
miejsce ich rozlokowania,
d) rodzaje, zakres i sposób zabezpieczenia ratowniczego imprezy,
w uzgodnieniu z właściwym komendantem powiatowym Państwowej
Straży Pożarnej oraz innymi służbami ratowniczymi, w tym
z właściwym dysponentem jednostki w rozumieniu przepisów ustawy
z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym,
e) sposób oznaczenia miejsc niebezpiecznych dla uczestników imprezy,
f) oznakowanie pojazdów uczestniczących w imprezie i towarzyszących
tej imprezie,
g) rodzaje zezwoleń umożliwiających poruszanie się osób lub pojazdów
w miejscach wyłączonych z ruchu publicznego,
h) organizację łączności bezprzewodowej między organizatorem imprezy
a Policją w trakcie trwania imprezy,
i) sposób informowania o ograniczeniach w ruchu drogowym
wynikających z przebiegu imprezy – przed imprezą i w trakcie jej
trwania,
< j) przebieg trasy imprezy oraz dróg umożliwiających dojazd do
poszczególnych etapów imprezy, po których będą poruszać się
samochody osobowe przeznaczone do zawodów sportowych biorące
udział w imprezie;>
4) opracować regulamin oraz program imprezy;
5) ustalić z Policją oraz, jeżeli impreza odbywa się w strefie nadgranicznej albo
na drogach przebiegających przez tereny lub przyległych do terenów
będących w zarządzie jednostek organizacyjnych podporządkowanych lub
nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej, odpowiednio ze Strażą
Graniczną lub Żandarmerią Wojskową terminy wspólnych spotkań
organizowanych w celu uzgodnienia spraw związanych z zabezpieczeniem
imprezy;
6) zapewnić realizację planu, o którym mowa w pkt 3;
7) uzgodnić z zarządcą drogi obszar wykorzystania pasa drogowego oraz sposób
i termin przywrócenia go do stanu poprzedniego;
7a) uzyskać zgodę zarządcy drogi na udział w imprezie pojazdów
samochodowych wyposażonych w opony z umieszczonymi w nich na trwałe
elementami przeciwślizgowymi;
8) powiadomić przedsiębiorstwa komunikacji publicznej o przewidywanym
czasie występowania utrudnień w ruchu drogowym;
9) na polecenie organu zarządzającego ruchem na drodze opracować projekt
organizacji ruchu w uzgodnieniu z Policją;
10) udzielić dokładnych informacji dotyczących imprezy, na żądanie Policji lub
innych podmiotów wymienionych w pkt 1, 2, 7 i 8, a także wojewody
właściwego ze względu na miejsce odbywania się imprezy, jeżeli są one
niezbędne do realizacji ich zadań w celu zapewnienia bezpieczeństwa
i porządku publicznego;
11) przekazywać do wiadomości publicznej informacje o utrudnieniach w ruchu
wynikających z planowanej imprezy.
4. Bezpieczeństwo i porządek podczas imprez zapewnia Policja, z tym że
jeżeli impreza odbywa się w strefie nadgranicznej albo jest przeprowadzana na
drogach przebiegających lub przyległych do terenów będących w zarządzie
jednostek organizacyjnych podporządkowanych lub nadzorowanych przez Ministra
Obrony Narodowej, odpowiednio we współdziałaniu ze Strażą Graniczną,
Żandarmerią Wojskową lub z wojskowymi organami porządkowymi:
1) w czasie przygotowywania imprezy – opracowując własny plan
zabezpieczenia imprezy;
2) w czasie trwania imprezy:
a) wystawiając posterunki kierowania ruchem i blokady ruchu,
b) pilotując, w razie potrzeby, przejazd lub przejście uczestników imprezy,
c) organizując objazdy wynikające z przeprowadzonej imprezy na drodze;
3) po zakończeniu imprezy – przywracając płynność ruchu na drodze.
Art. 65b.
1. Zezwolenie, o którym mowa w art. 65, wydaje w drodze decyzji
administracyjnej, na pisemny wniosek organizatora imprezy, zwany dalej
„wnioskiem”, złożony co najmniej na 30 dni przed planowym terminem jej
rozpoczęcia, organ zarządzający ruchem na drodze, na której odbywa się impreza,
z tym że jeżeli impreza odbywa się na drogach podległych kilku organom –
organem właściwym jest:
1) w przypadku dróg różnych kategorii – organ zarządzający ruchem na drodze
wyższej kategorii;
2) w przypadku dróg tej samej kategorii – organ właściwy ze względu na miejsce
rozpoczęcia imprezy.
2. Organizator imprezy przesyła w terminie określonym w ust. 1 kopię
wniosku wraz z wymaganymi dokumentami do:
1) właściwego ze względu na miejsce rozpoczęcia imprezy komendanta
wojewódzkiego Policji, a także
2) komendanta oddziału Straży Granicznej – jeżeli impreza odbywa się w strefie
nadgranicznej, lub
3) komendanta jednostki Żandarmerii Wojskowej – jeżeli impreza jest
przeprowadzana na drogach przebiegających lub przyległych do terenów
będących w zarządzie jednostek organizacyjnych podporządkowanych lub
nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej.
3. Wniosek powinien zawierać w szczególności:
1) imię, nazwisko lub nazwę oraz adres zamieszkania lub siedzibę organizatora
imprezy;
2) rodzaj i nazwę imprezy;
3) informację o miejscu i dacie rozpoczęcia, przebiegu oraz zakończenia
imprezy;
4) informację o przewidywanej liczbie uczestników imprezy;
5) wykaz osób reprezentujących organizatora w sprawach zabezpieczenia trasy
lub miejsca imprezy na terenie poszczególnych województw;
6) podpis organizatora lub jego przedstawiciela.
4. Do wniosku należy dołączyć:
1) szczegółowy regulamin imprezy, określający w szczególności zasady
zachowania uczestników imprezy istotne dla bezpieczeństwa ruchu
drogowego;
2) wykaz osób odpowiedzialnych za prawidłowy przebieg i zabezpieczenie
imprezy na terenie poszczególnych województw oraz w miejscach
rozpoczęcia i zakończenia każdego odcinka, a także w miejscach
wymagających szczególnego zabezpieczenia;
3) program imprezy ze szczegółowym opisem trasy i podaniem odległości
między poszczególnymi jej odcinkami oraz określony w minutach
i kilometrach program przejazdu lub przejścia uczestników przez
poszczególne miejscowości i granice województw;
4) plan zabezpieczenia trasy lub miejsca określony w art. 65a ust. 3 pkt 3;
5) zobowiązanie organizatora do przywrócenia do poprzedniego stanu pasa
drogowego na trasie przejazdu, przejścia lub miejsca pobytu uczestników
imprezy, a w przypadku uszkodzenia pasa drogowego lub urządzeń
drogowych będącego następstwem imprezy – do ich bezzwłocznego
naprawienia lub pokrycia kosztów tych napraw;
6) pisemną zgodę właściciela lasu na przeprowadzenie imprezy w razie
przeprowadzania jej na terenach leśnych.
5. Organ, o którym mowa w ust. 1, wydaje zezwolenie po:
1) zasięgnięciu opinii właściwego ze względu na miejsce imprezy komendanta
wojewódzkiego Policji, a w przypadku imprezy odbywającej się na drogach
w strefie nadgranicznej albo na drogach przebiegających lub przyległych do
terenów będących w zarządzie jednostek organizacyjnych
podporządkowanych lub nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej
– odpowiednio właściwego komendanta oddziału Straży Granicznej lub
komendanta jednostki Żandarmerii Wojskowej; opinię doręcza się organowi,
który o nią wystąpił, w terminie 14 dni od dnia wystąpienia;
2) uzgodnieniu zakresu ograniczenia ruchu i wynikających stąd warunków
przeprowadzenia imprezy z organami zarządzającymi ruchem na drogach, na
których ma się odbyć impreza.
Art. 65c.
Organ wydający zezwolenie odmawia jego wydania:
1) jeżeli organizator nie spełnia warunków określonych w art. 65a ust. 2 i 3;
2) jeżeli pomimo spełnienia warunków określonych w art. 65a ust. 2 i 3:
a) istnieje niebezpieczeństwo zagrożenia życia lub zdrowia ludzkiego albo
mienia wielkiej wartości,
b) impreza zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego, a nie ma możliwości
zorganizowania objazdów niepowodujących istotnego zwiększenia
kosztów ponoszonych przez uczestników ruchu drogowego.
Art. 65d.
1. Organ wydający zezwolenie cofa wydane zezwolenie, gdy
istnieje niebezpieczeństwo zagrożenia życia lub zdrowia albo mienia wielkiej
wartości.
2. Organ, o którym mowa w ust. 1, może cofnąć zezwolenie, gdy impreza
zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego.
3. Decyzji, o której mowa w ust. 1 i 2, nadaje się rygor natychmiastowej
wykonalności.
Art. 65e.
Decyzję o wydaniu lub odmowie wydania zezwolenia na odbycie
imprezy wydaje się co najmniej na 7 dni przed planowanym terminem rozpoczęcia
imprezy.
Art. 65g.
Organ kontroli ruchu drogowego może przerwać imprezę, jeżeli:
1) miejsce, trasa lub czas jej trwania nie są zgodne z warunkami określonymi
w zezwoleniu;
2) istnieje niebezpieczeństwo zagrożenia życia lub zdrowia ludzkiego albo
mienia wielkiej wartości;
3) jej przebieg powoduje zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Art. 65h.
1. Przepisy art. 65–65g nie dotyczą procesji, pielgrzymek i innych
imprez o charakterze religijnym, które odbywają się na drogach na zasadach
określonych w:
1) ustawie z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego
w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1347);
2) ustawie z dnia 4 lipca 1991 r. o stosunku Państwa do Polskiego
Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 1726);
3) ustawie z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła
Adwentystów Dnia Siódmego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2014 r.
poz. 1889);
4) ustawie z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła
Chrześcijan Baptystów w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2015 r.
poz. 169);
5) ustawie z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła
Ewangelicko-Metodystycznego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2014 r.
poz. 1712);
6) ustawie z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła
Polskokatolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2014 r. poz. 1599);
7) ustawie z dnia 20 lutego 1997 r. o stosunku Państwa do Kościoła
Starokatolickiego Mariawitów w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2015 r.
poz. 14);
8) ustawie z dnia 20 lutego 1997 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego
Mariawitów w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2015 r. poz. 44);
9) ustawie z dnia 20 lutego 1997 r. o stosunku Państwa do Kościoła
Zielonoświątkowego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2015 r. poz. 13).
2. Przepisy art. 65–65g nie dotyczą także konduktów pogrzebowych, które
poruszają się po drogach stosownie do miejscowego zwyczaju.
3. Do imprez, o których mowa w art. 65, nie stosuje się przepisów
o bezpieczeństwie imprez masowych, z wyłączeniem przepisów regulujących
organizację oraz uprawnienia służb porządkowych.
Art. 65i.
W sprawach nieuregulowanych w art. 65–65h stosuje się przepisy
Kodeksu postępowania administracyjnego.
Oddziału
5 z wyłączeniem przepisów art. 65a ust. 2 pkt 2–5, 7–8, ust. 3 pkt 3, 6–11, ust. 4,
art. 65b ust. 4 pkt 4 oraz art. 65h.
Art. 65k.
Ilekroć w niniejszym oddziale jest mowa o pojeździe
autonomicznym, należy przez to rozumieć pojazd samochodowy, wyposażony
w systemy sprawujące kontrolę nad ruchem tego pojazdu i umożliwiające jego ruch
bez ingerencji kierującego, który w każdej chwili może przejąć kontrolę nad tym
pojazdem.
Art. 65l.
1. Prowadzenie prac badawczych związanych z testowaniem
pojazdów autonomicznych w ruchu drogowym na drogach publicznych,
w szczególności na potrzeby zastosowania pojazdów autonomicznych
w transporcie zbiorowym i realizacji innych zadań publicznych, jest możliwe pod
warunkiem spełnienia wymagań bezpieczeństwa i uzyskania zezwolenia na
przeprowadzenie tych prac.
2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje, w drodze decyzji, organ
zarządzający ruchem na drodze, na której planuje się przeprowadzenie prac
badawczych, na pisemny wniosek organizatora prac badawczych.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, zawiera w szczególności:
1) imię, nazwisko lub firmę (nazwę) oraz adres zamieszkania lub siedziby
organizatora prac badawczych;
2) informację o miejscu i dacie rozpoczęcia oraz zakończenia prac badawczych;
3) planowany przebieg trasy, po której będzie poruszał się pojazd autonomiczny;
4) wykaz osób odpowiedzialnych za zabezpieczenie trasy pojazdu
autonomicznego;
5) podpis organizatora prac badawczych lub jego przedstawiciela.
4. Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, dołącza się:
1) dokument potwierdzający zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia
odpowiedzialności cywilnej organizatora prac badawczych za szkody
powstałe w związku z prowadzeniem prac badawczych związanych
z prowadzeniem pojazdów autonomicznych, która wchodzi w życie
w przypadku uzyskania pozwolenia na prowadzenie prac badawczych;
2) dowód opłacenia składki za to ubezpieczenie;
3) kopię decyzji o profesjonalnej rejestracji pojazdów wydanej na podstawie
art. 80t ust. 2.
5. Organ, o którym mowa w ust. 2, konsultuje z mieszkańcami gminy, na
terenie której prowadzone będą prace badawcze, wniosek o przeprowadzenie prac
badawczych, zamieszczając ten wniosek na swojej stronie internetowej i wyzna-
czając termin na zgłaszanie uwag. Termin ten nie może być krótszy niż 7 dni.
W toku konsultacji właściciel nieruchomości położonej wzdłuż planowanej trasy,
po której będzie poruszał się pojazd autonomiczny, może zgłosić sprzeciw.
6. Organ, o którym mowa w ust. 2, wydaje zezwolenie, o którym mowa
w ust. 1, po:
1) uzyskaniu zgody właściwego zarządcy drogi, na której planuje się
przeprowadzenie prac badawczych, oraz
2) zasięgnięciu opinii właściwego ze względu na miejsce prowadzenia prac
badawczych komendanta wojewódzkiego Policji dotyczącej wpływu badań na
płynność ruchu po planowanej trasie, po której będzie poruszał się pojazd
autonomiczny.
Art. 65m.
1. Organ wydający zezwolenie, o którym mowa w art. 65l ust. 1,
odmawia jego wydania, jeżeli:
1) organizator prac badawczych:
a) nie podał we wniosku, o którym mowa w art. 65l ust. 2, informacji
określonych w art. 65l ust. 3,
b) nie dołączył do wniosku, o którym mowa w art. 65l ust. 2, dokumentów
wskazanych w art. 65l ust. 4,
c) nie uzyskał zgody i opinii, o których mowa w art. 65l ust. 6;
2) pomimo spełnienia wymogów określonych w art. 65l ust. 3 i 4 istnieje
niebezpieczeństwo, że prowadzenie prac badawczych będzie stanowić
zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego albo mienia wielkiej wartości;
3) właściciel nieruchomości położonej wzdłuż planowanej trasy, po której
będzie poruszał się pojazd autonomiczny, zgłosił sprzeciw.
2. Organ wydający zezwolenie może:
1) cofnąć zezwolenie, jeżeli:
a) organizator prac badawczych podał we wniosku, o którym mowa
w art. 65l ust. 2, nieprawdziwe informacje,
b) prace badawcze prowadzone są niezgodnie z informacjami podanymi we
wniosku, o którym mowa w art. 65l ust. 2,
c) dalsze prowadzenie prac badawczych stanowi zagrożenie dla życia lub
zdrowia ludzkiego albo mienia wielkiej wartości;
2) zawiesić zezwolenie, jeżeli dalsze prowadzenie prac badawczych może
stanowić zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego albo mienia wielkiej
wartości – do czasu ustania tego zagrożenia.
Art. 65n.
1. Organizator prac badawczych jest obowiązany:
1) umożliwić Policji wykonywanie czynności niezbędnych do zapewnienia
bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz ochrony życia i zdrowia ludzi oraz
mienia w trakcie prowadzenia prac badawczych;
2) zapewnić, aby w trakcie prowadzenia prac badawczych w pojeździe
autonomicznym, w miejscu przeznaczonym dla kierującego, znajdowała się
osoba posiadająca uprawnienia do kierowania pojazdem, która w każdej
chwili może przejąć kontrolę nad tym pojazdem, w szczególności w razie
wystąpienia zagrożenia dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym;
3) przekazywać do wiadomości publicznej informacje o planowanych pracach
badawczych i przebiegu trasy, po której będzie poruszał się pojazd
autonomiczny;
4) przekazać Dyrektorowi Transportowego Dozoru Technicznego sprawozdanie
z przeprowadzonych prac badawczych związanych z testowaniem pojazdów
autonomicznych oraz ich wyposażenia, zgodnie z wzorem określonym w
przepisach wydanych na podstawie ust. 2, w terminie 3 miesięcy od dnia
zakończenia testów.
2. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
wzór sprawozdania składanego przez organizatorów prac badawczych związanych
z testowaniem pojazdów autonomicznych oraz ich wyposażenia, kierując się
potrzebą zapewnienia dostępu do jednolitych informacji o niezawodności
funkcjonowania tych pojazdów, sposobie poruszania się po drogach, sposobie
sterowania tymi pojazdami i bezpieczeństwie ruchu drogowego.
<
Art. 65o.
Przepisy niniejszego oddziału stosuje się do samochodów
osobowych przeznaczonych do zawodów sportowych, które na podstawie
odrębnych przepisów zostały wpisane do rejestru prowadzonego przez
właściwy polski związek sportowy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia
25 czerwca 2010 r. o sporcie.
Art. 65p.
Samochód osobowy przeznaczony do zawodów sportowych
dopuszcza się do ruchu drogowego na czas trwania imprez organizowanych
przez właściwy polski związek sportowy w rozumieniu przepisów ustawy
z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie oraz inne właściwe związki sportowe
organizujące imprezy na podstawie regulaminów obowiązujących we
właściwym polskim związku sportowym, na wyznaczonych drogach
umożliwiających dojazd, o których mowa w art. 65a ust. 3 pkt 3 lit. j.
Art. 65q.
Samochód osobowy przeznaczony do zawodów sportowych
dopuszcza się do ruchu drogowego w zakresie, o którym mowa w art. 65p,
jeżeli:
1) spełnia warunki techniczne określone przez właściwy polski związek
sportowy na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca
2010 r. o sporcie, każdorazowo publikowane na stronie podmiotowej tego
związku;
2) uzyskał pozytywny wynik badania co do zgodności z warunkami
technicznymi określonego w przepisach wydanych na podstawie
art. 81 ust. 17;
3) został czasowo zarejestrowany na podstawie art. 74 ust. 2ca;
4) został poddany sprawdzeniu stanu technicznego przez organizatora
imprezy przed rozpoczęciem imprezy.>
