Art. 140aa.
1. Za przejazd po drogach publicznych pojazdów
nienormatywnych bez zezwolenia, o którym mowa w art. 64 ust. 1 pkt 1, lub
niezgodnie z warunkami określonymi dla tego zezwolenia nakłada się karę
pieniężną, w drodze decyzji administracyjnej.
1a. W przypadku braku:
1) wymaganej liczby pojazdów wykonujących pilotowanie,
2) wymaganego wyposażenia lub oznakowania pojazdu wykonującego
pilotowanie,
3) wymaganego szkolenia, o którym mowa w art. 6 ust. 3a, przez pilota
– nakłada się karę pieniężną, w drodze decyzji administracyjnej.
2. Decyzję administracyjną o nałożeniu kary pieniężnej, o której mowa w ust.
1 i 1a, wydaje właściwy ze względu na miejsce przeprowadzanej kontroli organ
Policji, Inspekcji Transportu Drogowego, Straży Granicznej, naczelnik urzędu
celno-skarbowego lub zarządca drogi.
3. Karę pieniężną, o której mowa w ust. 1, nakłada się na:
1) podmiot wykonujący przejazd;
2) podmiot wykonujący czynności ładunkowe, jeżeli wykonał te czynności w
sposób powodujący przekroczenie któregokolwiek z wymiarów, nacisków osi
lub masy całkowitej pojazdu lub zespołu pojazdów, w stosunku do wartości
dopuszczalnych lub wartości określonych w zezwoleniu, o którym mowa w
art. 64 ust. 1 pkt 1, jeżeli okoliczności lub dowody wskazują, że podmiot ten
miał wpływ lub godził się na powstanie naruszenia określonego w ust. 1;
3) podmiot wykonujący inne niż wymienione w pkt 2 czynności związane z
przejazdem pojazdu nienormatywnego, w szczególności na organizatora
transportu, nadawcę, odbiorcę lub spedytora, jeżeli okoliczności lub dowody
wskazują, że podmiot ten miał wpływ lub godził się na powstanie naruszenia
określonego w ust. 1.
3a. Karę pieniężną, o której mowa w ust. 1a, nakłada się na:
1) podmiot wykonujący przejazd – w przypadku, o którym mowa w ust. 1a pkt
1;
2) podmiot wykonujący pilotowanie – w przypadku, o którym mowa w ust. 1a
pkt 2 i 3.
3b. Kary, o której mowa w ust. 1, za przejazd pojazdu nienormatywnego bez
zezwolenia kategorii V albo z przekroczonymi parametrami technicznymi pojazdu
wskazanymi w tym zezwoleniu, w zakresie dopuszczalnego nacisku pojedynczej
osi napędowej nie nakłada się, w przypadku gdy kontrolujący stwierdził
jednoczesne naruszenie zakazu, o którym mowa w art. 41 ust. 2 albo art. 41a ust. 1
ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, albo przekroczenie
dopuszczalnego nacisku pojedynczej osi napędowej, o którym mowa w art. 41b ust.
1 albo 3 tej ustawy.
4. Nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o
której mowa w ust. 1 i ust. 1a pkt 1, wobec podmiotu wykonującego przejazd, a
postępowanie wszczęte w tej sprawie umarza się, jeżeli:
1) okoliczności sprawy i dowody wskazują, że ten podmiot:
a) dochował należytej staranności w realizacji czynności związanych z
przejazdem,
b) nie miał wpływu na powstanie naruszenia, lub
2) rzeczywista masa całkowita pojazdu nienormatywnego nie przekracza
dopuszczalnej wielkości lub wielkości określonej w zezwoleniu, o którym
mowa w art. 64 ust. 1 pkt 1, a przekroczenie dotyczy wyłącznie nacisku osi
pojazdu w przypadku przewozu ładunków sypkich oraz drewna.
5. Nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej,
o której mowa w ust. 1, wobec podmiotu wykonującego przejazd oraz inne
czynności związane z przejazdem drogowym pojazdów Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej.
6. W przypadku stwierdzenia przejazdu po drogach publicznych pojazdów
nienormatywnych należących do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej bez
zezwolenia lub niezgodnie z warunkami określonymi dla tego zezwolenia organ
kontroli, o którym mowa w ust. 2, powiadamia właściwy terytorialnie ze względu
na miejsce przeprowadzenia kontroli organ Żandarmerii Wojskowej.
7. Organ Żandarmerii Wojskowej, o którym mowa w ust. 6, występuje do
dowódcy jednostki wojskowej organizującej przejazd drogowy lub do jego
przełożonego z wnioskiem o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, na
zasadach określonych w ustawie z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny
(Dz. U. poz. 655).
Art. 140ab.
1. Karę pieniężną, o której mowa w art. 140aa ust. 1, ustala się
w wysokości:
1) 1500 zł – za brak zezwolenia kategorii I;
2) 5000 zł – za brak zezwolenia kategorii II–IV;
3) za brak zezwolenia kategorii V:
a) 6000 zł – gdy nacisk jednej lub wielu osi, rzeczywista masa całkowita
lub wymiary pojazdu przekraczają dopuszczalne wartości nie więcej niż
o 10%,
b) 10 000 zł – gdy nacisk jednej lub wielu osi, rzeczywista masa całkowita
lub wymiary pojazdu przekraczają dopuszczalne wartości o więcej niż
10% i nie więcej niż 20%,
c) 15 000 zł – w pozostałych przypadkach;
4) 5000 zł – za przejazd pojazdu nienormatywnego przez most lub wiadukt bez
potwierdzonego zawiadomienia zarządcy drogi, o którym mowa w art. 64c
ust. 9;
5) 3000 zł – za przejazd pojazdu nienormatywnego przez most lub wiadukt
niezgodnie z warunkami określonymi przez zarządcę drogi, o którym mowa
w art. 64c ust. 9;
6) 6000 zł – za przejazd pojazdu nienormatywnego przez most lub wiadukt przy
zgłoszonym przez zarządcę drogi sprzeciwie, o którym mowa w art. 64c
ust. 10;
7) 2000 zł – za niedotrzymanie warunków przejazdu określonych dla zezwolenia
kategorii V lub podanych w tym dokumencie, innych niż parametry
techniczne pojazdu lub zespołu pojazdów.
2. W przypadku naruszeń zakazu, o którym mowa w art. 64 ust. 2, za przejazd
pojazdem nienormatywnym nakłada się karę jak za przejazd bez zezwolenia.
3. Karę pieniężną, o której mowa w art. 140aa ust. 1a, ustala się w wysokości:
1) 3000 zł – za brak wymaganej liczby pojazdów wykonujących pilotowanie;
2) 2000 zł – za brak wymaganego wyposażenia lub oznakowania pojazdu
wykonującego pilotowanie;
3) 2000 zł – za brak wymaganego szkolenia, o którym mowa w art. 6 ust. 3a.
Art. 140ac.
1. Od decyzji o wymierzeniu kary pieniężnej, o której mowa w
art. 140aa ust. 1 i 1a, przysługuje odwołanie do organu nadrzędnego w stosunku do
organu, który tę karę wymierzył, w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji.
2. Decyzja ostateczna podlega wykonaniu po upływie 30 dni od jej
doręczenia, chyba że wstrzymano jej wykonanie. Organ kontroli, który wydał
decyzję ostateczną, z urzędu wstrzymuje jej wykonanie, w drodze postanowienia,
na które nie przysługuje zażalenie, w razie wniesienia skargi do sądu
administracyjnego.
3. Karę pieniężną uiszcza się w formie przekazu na wskazany w decyzji
rachunek bankowy. Koszty związane z jej przekazaniem pokrywa obowiązany
podmiot.
4. Kara pieniężna, o której mowa w ust. 2, podlega przymusowemu
ściągnięciu w trybie określonym w przepisach ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r.
o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
5. Obowiązek uiszczenia kary pieniężnej, o której mowa w ust. 2, przedawnia
się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym kara powinna
zostać uiszczona.
Art. 140ad.
1. W przypadku gdy podczas kontroli zostanie stwierdzone
naruszenie, o którym mowa w art. 140aa ust. 1, przez zagraniczny podmiot mający
siedzibę w państwie, z którym Rzeczpospolita Polska nie jest związana umową
o wzajemnej egzekucji kar pieniężnych, osoba przeprowadzająca kontrolę pobiera
kaucję w wysokości odpowiadającej przewidywanej karze pieniężnej.
2. Kaucję pobiera się:
1) podczas kontroli na drodze – w formie gotówkowej, za pokwitowaniem na
druku ścisłego zarachowania, lub za pomocą karty płatniczej;
2) w terminie późniejszym – w formie przelewu na wyodrębniony rachunek
bankowy organu prowadzącego postępowanie administracyjne w sprawie
o nałożenie kary, a w przypadku poboru kaucji przez naczelnika urzędu celno-
-skarbowego – na wyodrębniony rachunek bankowy urzędu skarbowego
określony w przepisach odrębnych, przy czym koszty przelewów ponosi
obowiązany podmiot.
3. Kaucja przechowywana jest na nieoprocentowanym rachunku bankowym,
o którym mowa w ust. 2 pkt 2. Koszty związane z uiszczeniem kaucji w formie
przelewu na rachunek bankowy lub za pomocą karty płatniczej – związane
z autoryzacją transakcji i przekazem środków na właściwy rachunek bankowy –
pokrywa obowiązany podmiot.
4. Kaucję przekazuje się:
1) na rachunek bankowy określony w decyzji o nałożeniu kary, w terminie,
o którym mowa w art. 140 ac ust. 2, albo
2) na rachunek bankowy podmiotu, który ją wpłacił, w terminie 7 dni od dnia
uprawomocnienia się decyzji lub orzeczenia uchylającego decyzję
o nałożeniu kary pieniężnej.
5. W przypadku gdy wysokość nałożonej kary jest mniejsza od wysokości
pobranej kaucji, do powstałej różnicy stosuje się odpowiednio przepis ust. 4 pkt 2.
6. Odpowiedzialność za szkody spowodowane ruchem pojazdów
nienormatywnych ponosi wykonujący przejazd pojazdem nienormatywnym.
7. W przypadku gdy podczas kontroli zostanie stwierdzone naruszenie, o
którym mowa w art. 140aa ust. 1 lub 1a, przez podmiot, o którym mowa w ust. 1,
osoba przeprowadzająca kontrolę na drodze zatrzymuje, za pokwitowaniem,
dokumenty dotyczące przejazdu pojazdu nienormatywnego oraz dowód
rejestracyjny (pozwolenie czasowe) pojazdu i usuwa pojazd, na koszt podmiotu
wykonującego przejazd pojazdem nienormatywnym, na parking strzeżony, o
którym mowa w art. 130a ust. 5c, a jeżeli ze względu na wymiary lub masę pojazdu
umieszczenie pojazdu na tym parkingu jest niemożliwe – na inny, w miarę
możliwości najbliższy parking strzeżony, jeżeli:
1) nie pobrano kaucji lub
2) nie usunięto stwierdzonego naruszenia.
Art. 140ae.
1. Kary pieniężne, o których mowa w art. 140aa ust. 1 i 1a, są
przekazywane odpowiednio do budżetów jednostek samorządu terytorialnego lub
na wyodrębniony rachunek bankowy Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych
i Autostrad.
2. Środki z tytułu kar gromadzone na wyodrębnionym rachunku bankowym
Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad są przekazywane w terminie
pierwszych 2 dni roboczych po upływie tygodnia, w którym wpłynęły, na rachunek
Krajowego Funduszu Drogowego, z przeznaczeniem na budowę lub przebudowę
dróg krajowych, drogowych obiektów inżynierskich i przepraw promowych oraz
na zakup urządzeń do ważenia pojazdów.
3. Urzędy celno-skarbowe otrzymują prowizję od pobranych kar pieniężnych
w wysokości 12% nałożonej kary.
4. Prowizja, o której mowa w ust. 3, stanowi dochód budżetu państwa.
4a. Wojewódzkie inspektoraty transportu drogowego otrzymują prowizję od
pobranych kar pieniężnych w wysokości 12% nałożonej kary. Prowizja stanowi
wpływ Funduszu rozwoju przewozów autobusowych, o którym mowa w ustawie
z dnia 16 maja 2019 r. o Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o
charakterze użyteczności publicznej (Dz. U. z 2021 r. poz. 717, 802 i 2165 oraz z
2022 r. poz. 640).
5. Od kar pieniężnych urzędy celno-skarbowe i wojewódzkie inspektoraty
transportu drogowego odliczają prowizję, a pozostałą część kary, w terminie 4 dni
po upływie każdych kolejnych 10 dni miesiąca, przekazują odpowiednio do
podmiotów wymienionych w ust. 1.
Art. 140af.
1. Grzywny, o których mowa w art. 96 § 3 ustawy z dnia 20 maja
1971 r. – Kodeks wykroczeń, pobierane przez organy Inspekcji Transportu
Drogowego, nakładane na właściciela lub posiadacza pojazdu, o których mowa
w art. 78 ust. 4 i 5 ustawy, stanowią wpływy Funduszu rozwoju przewozów
autobusowych o charakterze użyteczności publicznej, o którym mowa w ustawie z
dnia 16 maja 2019 r. o Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze
użyteczności publicznej.
2. Kary porządkowe, o których mowa w art. 49 § 1 i 2 ustawy z dnia 24
sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia, pobierane
przez organy Inspekcji Transportu Drogowego, nakładane na osoby, o których
mowa w art. 78 ust. 4 i 5 ustawy, stanowią wpływy Funduszu rozwoju przewozów
autobusowych o charakterze użyteczności publicznej, o którym mowa w ustawie z
dnia 16 maja 2019 r. o Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze
użyteczności publicznej.
Art. 140ag.
1. Grzywny, o których mowa w art. 86, art. 86b, art. 87, art. 90,
art. 92, art. 92a § 2, art. 92b, art. 94 § 1–2, art. 96 § 1 pkt 2 i 3 oraz art. 97a ustawy
z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń, stanowią wpływy Krajowego
Funduszu Drogowego.
2. Właściwy naczelnik urzędu skarbowego oraz Główny Inspektor Transportu
Drogowego przekazują kwoty z grzywien, o których mowa w ust. 1, w terminie
pierwszych dwóch dni roboczych po zakończeniu tygodnia, w którym wpłynęły, na
rachunek Krajowego Funduszu Drogowego z przeznaczeniem na finansowanie:
1) zadań inwestycyjnych związanych z poprawą bezpieczeństwa ruchu
drogowego na drogach krajowych;
2) budowy lub przebudowy dróg krajowych.
